بازنگري نقادانه و سنجشي نشانه‌هاي تشيع در سنايي غزنوي، عطار نيشابوري و جلال‌الدين مولوي بلخي

بازتاب احساسات عرفاني و آموزه‌هاي عارفان در قالب سرواد و سروده را مي‌توان يكي از گسترده‌ترين رهاوردهاي عرفان ايران در درازناي تاريخ ادب پارسي دانست. باارزش‌ترين نمود و نمايش پيوندهاي تشيع و عرفان در ادب صوفيانه فارسي، وداد ائمه اطهار (ع)، و مهر شاعران عارف به اهل بيت نبي (س) و فرزندان امام علي (ع) است. در اين پژوهش، به جهت همانندي‌ها و پيوندهاي فراوان سنائي، عطار و مولوي با يكديگر، و ارزش اين سه عارف شاعر در گذار تاريخي شعر عرفاني، شميم و نشان تشيع در ايشان، با درنگ نهايي بر مولانا، هم‌سنجي و كندوكاو مي‌شود و اسناد و مدارك اين زمينه بنيادين، كاويده و پژوهيده مي گردد. درباره وابستگي شماري از بزرگان شعر و عرفان ايران به تشيع از ديرباز ديدگاه‌هاي گوناگوني وجود داشته، و از قول به تسنن تا قول به تشيع و همچنين قول به تشيع سني و تسنن شيعيانه (شيعه گرا)، مجموعه اي از ديدگاه‌ها را شاهديم. در اين نوشتار كوشش شده تا با بررسي‌هاي ژرف، و بازنگري و بازخواني سروده‌ها و يادبودهاي سنائي، عطار و مولانا به برآيند و دستاوردي نوين و در خور نگرش، و روشن سازي كرانه‌هايي از دلبستگي و پيوستگي مثلث شعر عرفاني با مذهب تشيع را نشان دهيم.ٓ