ارايه الگوي تاب‌آوري زنان روستانشين سرپل ذهاب پس از وقوع زلزله

اهداف: بررسي تاب‌ آوري زنان به‌عنوان قشر آسيب‌ پذير جامعه مي‌تواند برخي از مشكلات و همچنين پيامدهاي پيش و پس از حادثه بر وضعيت اجتماعيفرهنگي، اقتصادي، روان‌شناختي افراد آسيب ‌پذير، به‌ويژه زنان را شرح دهد. هدف اين مقاله، ارايه الگوي تاب‌آوري زنان روستانشين سرپل ذهاب پس از وقوع زلزله ۲۱ آبان ماه ۱۳۹۶ بود. روش ‌شناسي: اين تحقيق توصيفيتحليلي با روش كيفيكمي از فروردين تا اسفند‌ ۱۳۹۹ انجام شد. در بخش كيفي، ابزار تحقيق مصاحبه عميق با متخصصين بود. نمونه ‌گيري به روش نظري انجام شد (۲۷=n). شاخص‌ ها و زيرشاخص‌ هاي مربوطه براي تهيه پرسش‌ نامه كدگذاري شدند. در بخش كمّي، ابزار تحقيق پرسش‌ نامه محقق ساخته بود. پايايي پرسش‌ نامه با استفاده از آلفاي كرونباخ ۰.۷ محاسبه شد. حجم نمونه بر اساس فرمول كوكران، ۳۸۲ نفر بود. ميزان اهميت و رضايت در عمل هر يك از شاخص‌ ها، در اين مرحله مورد ارزيابي قرار گرفت. يافته ‌ها: تعامل با ديگران، سازگاري با محيط، مشاركت اجتماعي، پيوندهاي اجتماعي و صبر در برابر مشكلات، شاخص‌ هاي زنان تاب‌آور بوده است. ۵۲/۳، ۳۳/۶ و ۴/۶% از زنان پاسخگو داراي تاب‌آوري كم، متوسط و زياد بوده‌ اند. ابعاد اقتصادي، اجتماعيفرهنگي، فردي و ساختاريكالبدي به ترتيب با دريافت ۶۷%، ۶۲%، ۵۲% و ۴۸% از آراي متخصصين به‌عنوان عوامل موثر بر تاب ‌آوري زنان شناخته شدند. با توجه به عوامل موثر، ۴۹ گويه به‌ عنوان شاخص‌ هاي مانع بر تاب‌ آوري، معرفي شدند كه نداشتن درآمد زنان روستايي، فقدان مهارت فني، عدم آموزش زنان، عدم حمايت دولت از زنان و تبيعض جنسيتي، به ترتيب مهم‌ترين موانع بوده‌ اند. نتيجه‌ گيري: الگوي تاب ‌آوري زنان روستانشين سرپل ذهاب پس از زلزله ۲۱ ابان ۱۳۹۶ تحت تاثير ابعاد اقتصادي، ساختاريكالبدي، اجتماعيفرهنگي و فردي و گويه ‌هاي مربوطه قرار دارد.