كاربرد روش واكنش ‌دهي ‌بر مبناي معاني نهفته‌ در رفتارهاي‌ آشكار و تاثير آن بر انطباق پذيري زناشويي

مقدمه: مباني اصيل علم روان شناسي در جستجوي كشف و سازمان دهي عوامل درون رواني موثر بر تعامل انسان ها، به منظور تنظيم سازگاري و تامين بهزيستي آنهاست. در پيوند با مباني فوق پژوهش حاضر، كاربرد روش مبتني بر واكنش دهي بر مبناي معاني نهفته در رفتارهاي آشكار، و تاثير آن بر انطباق پذيري زناشويي را مورد مطالعه قرار داده است. مواد و روش كار: مشاركت كنندگان در تحقيق، 60 نفر از مراجعه كنندگان به مراكز خدمات روان شناسي و مشاورۀ شهرستان كرج با مشكلات سازگاري زناشويي بودند، كه به روش نمونه گيري در دسترس انتخاب و به صورت تصادفي در دو گروه 15 زوجي آزمون و كنترل جايگزين شدند. براي گردآوري اطلاعات مربوط به متغيرهاي پژوهشي، از پرسشنامۀ سازگاري دو نفري اسپانير (DAS) استفاده شد. در اين مطالعه، زوج هاي گروه آزمون، براي اصلاح كنش هاي ارتباطي خود، به مدت ده جلسه، درمان تلفيقي خود نظارتي و خود تنظيمي را دريافت كردند. يافته ها: نتايج بدست آمده از تحليل واريانس چند متغيره و آزمون t مستقل، معناداري تفاوت در ميانگين گروه آزمون در مقايسه با گروه گواه را در ارزيابي هاي پس از درمان و پيگيري دو ماهه نشان داد. (p 0/05). نتيجه گيري: مطابق با يافته هاي پژوهش، مي توان نتيجه گرفت كه روش واكنش دهي بر مبناي معاني نهفته در رفتارهاي آشكار، با استفاده از الگوي خود نظارتي و خود تنظيمي، اثر بخشي سودمندي بر انطباق پذيري زناشويي دارد.