اصالت صلح با اهل قبله در فقه سياسي اماميه

قضاوت ميان اصالت صلح يا اصالت جنگ يكي از موضوعات تأمل‌برانگيز در انديشه سياسي اسلام است. در اين ميان اثبات اصالت صلح در فقه سياسي حساسيت‌هاي بيشتري دارد. فقه اماميه معمولاً به مطرح‌كردن مباحث جنگ و صلح در مقابل كفار اهتمام داشته، و سخن جامع و مستقلي درباره اهل قبله مطرح نكرده است. محور اصلي مقاله پيش‌ رو اين پرسش است كه در مواجهه با گروه‌هاي مختلف اسلامي، اعم از بغات، محاربان و مخالفان، اصالت صلح حاكم است يا اصالت جنگ يا هيچ كدام؟ مهم‌ترين ثمره تأسيس اين اصل تبيين حكم مصاديق مشكوك در منازعات با اهل قبله است. فرضيه تحقيق پيش ‌رو اين است كه با بررسي ديدگاه فقهاي اماميه از متقدمان و متأخران، و با در نظر گرفتن مباني فقهي ثابت نزدشان، مي‌توان اصالت صلح با اهل قبله را به عنوان اصلي كلي در رجوع به آن براي مصاديق مشكوك در منازعات پذيرفت. نوشتار حاضر، با روش توصيف و تحليل يافته‌هاي تحقيقِ مبتني بر منابع فقهي اماميه، اصالت صلح را تبيين كرده است.