تبيين نقش عدالت فضايي/ جغرافيايي در ارزيابي مديريت سياسي بهينه فضا

فرم‌هاي فضايي به‌صورت كلي ناشي از فرايندهاي فضايي شكل‌دهنده آن‌ها است. شكل‌گيري بنيان‌هاي توسعه نامتوازن متأثر از بي‌عدالتي فضايي به‌عنوان فرم فضايي غالب كشورهاي در حال توسعه نتيجه فرايندهاي اجتماعي، سياسي، فرهنگي و اقتصادي آن‌ها در طي زمان است. بي‌ترديد مهم‌ترين هدف سازمان‌دهي و مديريت سياسي فضا در هر كشوري، در وهله نخست ارائه بهينه خدمات به حداكثر شهروندان و استفاده حداكثري از قابليت‌ها و فرصت‌هاي ملي در جهت رفاه و توسعه فضاي جغرافيايي است. با توجه به الزامات عصر جديد و پيچيدگي‌هاي آن، ضرورت توجه به عدالت فضايي در نهادينه شدن مديريت بهينه سياسي فضا به‌عنوان يكي از الزامات كشورداري است. مقاله حاضر با روش توصيفي و تحليلي در پي تبيين نقش عدالت فضايي به‌عنوان شاخصي اثرگذار و پويا در راستاي ارزيابي عملكرد سيستم حكمراني به‌عنوان موتور محركه اصلي اداره امور كشور است. واقعيت اين است كه تا به يك اجماع كلي در خصوص ارزيابي حكمراني سامان سياسي فضايي حاصل نشود، نمي‌توان درصدد الگوسازي حكمراني بهينه سياسي فضا اقدام كرد. بر همين مبنا عدالت فضايي/ جغرافيايي به‌عنوان سنگ محك معتبري براي ارزيابي بهينه مديريت سياسي فضا به حساب مي‌آيد.