بررسي حديث «لا تقوم‏ الساعة» در مكتب عرفاني ابن عربي و كيفيت دلالت آن بر ظهور مهدي موعود(عج)

حديث «لاتقوم الساعه» يكي از مهم‌‌ترين احاديثي است كه ابن عربي در اثبات ملازمه ميان ظهور مهدي موعود(عج) و برپايي قيامت به آن تمسك مي‌‌جويد. بر پايه اين حديث، يكي از مقدمات و شروط ضروري وقوع قيامت، ظهور مهدي موعود(عج) و سپس رحلت ايشان از دنيا به آخرت است؛ چراكه انسان كامل مظهر اسم الله و خليفه الاهي بر روي زمين است و با نبود او، موجبات قيامت براي آن دوره انساني فراهم مي‌‌گردد. پرسش اصلي اين نوشتار آن است كه در مكتب ابن عربي، مدلول حديث لاتقوم الساعه چيست و كيفيت دلالت آن بر ظهور مهدي موعود(عج) چگونه است؟ از اين پژوهش كه با روشي تحليلي_توصيفي و انتقادي به سامان رسيده است، چنين حاصل مي‌‌شود كه اولاً، حديث لاتقوم در منابع روايي شيعي يافت نشده و ابن عربي با تغييراتي نسبت به آنچه در منابع روايي اهل سنت آمده، آن را در آثار خويش مطرح كرده است. ثانياً، با قطع نظر از اشتباه صورت گرفته در نقل حديث، اساس مدعاي ابن عربي و شارحان آثار او با نظر به احاديث و اعتقادات شيعي در مورد مهدويت صحيح است.