بررسي و نقد ادّعاي امامت جعفربن‌‌علي الهادي(ع) و پيامدهاي آن

جرياني كه در اواسط نيمه اول سده سوم هجري؛ اواخر عصر حضور امامان معصوم(ع)، به وقوع پيوست، بر شناخت امام زمان(عج) به عنوان امام تأثير بسزايي داشت. اين جريان انحرافي ادعاي امامت جعفر بن علي الهادي(ع) بود كه در دو دوره از دوران امامت امامين عسكريين؟عهما؟ و دوران آغازين غيبت امام دوازدهم(عج) قابل بررسي است. نوشتار پيش‌‌رو، با روش توصيفي- تحليلي، مبتني بر منابع تاريخي _ روايي و فرقه‌اي چگونگي ادعاي امامت جعفر و پيامدهاي آن را بررسي كرده است. بررسي مرحله به مرحله انحراف جعفر و تاثير و پيامد آن برجامعه شيعي در آن عصر، اين نتايج را به دست داد: الف) بررسي نقش فارس بن حاتم در ادعا سازي جعفر بن علي؛ ب) طرح ادعاي امامت جعفر در دوران امامان عسكريين؟عهما؟ و پيامدهاي آن؛ ج) بررسي آشكار شدن ادعاي جعفر بن علي پس از شهادت امام حسن عسكري(ع)؛ د) بررسي پيامدهاي اين ادعا در دوران غيبت كه از ملزومات چنين ادعايي بوده است؛ مانند خدشه در نصوص تعيين امام، ناديده گرفته شدن نصوص اثنا عشر خليفه، تاثير بر احكام فقهي شيعه، تهييج برخي از شخصيت‌‌هاي شناخته شده به سوي انحراف، تلفيق حق و باطل و پيدايش فرقه‌‌ها.