تحليل فضايي و سطح‌بندي مناطق پانزده‌گانه شهر اصفهان بر مبناي عدالت دسترسي به ‌حمل‌ونقل عمومي

در عصر فعلي عدالت و پيشرفت دو بال توسعه پايدار تلقي مي‌شوند كه هر يك بدون ديگري فاقد ارزش است. در اين ميان ‌حمل‌ونقل عمومي يكي از سيستم‌هاي مهم خدمات‌رساني در شهرهاست كه نقشي مهم در تحقق عدالت ايفا مي‌كند و اهميتي فوق‌العاده دارد. بر اساس اين ضرورت، هدف از اين تحقيق تحليل و سطح‌بندي مناطق پانزده‌گانه كلان‌شهر اصفهان بر مبناي عدالت دسترسي به ‌حمل‌ونقل عمومي بود. جهت دستيابي به اين هدف، اطلاعات مورد نياز به روش اسنادي و ميداني (از نوع مشاهده و پرسش‌نامه) جمع‌آوري شد و از روش بهترين‌ـ بدترين و كوكوسو براي تحليل داده‌ها استفاده شد. نتايج حاكي از آن بود كه منطقه 1 و 3 بيشترين و مناطق 9 و 11 و 14 كمترين امكانات و تسهيلات ‌حمل‌ونقل عمومي را دارند. ضمن اينكه نياز به ‌حمل‌ونقل عمومي به لحاظ كاربران در مناطق 8 و 10 بيشترين و در مناطق 2 و 9 و 11 كمترين حد خود را دارد. با تركيب اين دو مؤلفه نيز مشخص شد مناطق 1، 2، 3، 15 در قياس با ساير مناطق از نسبت امكانات به كاربران بيشتري برخوردارند و مناطق 8، 10، 11، 14 در قياس با ساير مناطق نسبت امكانات به كاربران كمتري دارند. در مابقي مناطق نسبت امكانات به كاربران حالت متعادل‌تري دارد. بنابراين، لازم است در ‌برنامه‌ريزي‌هاي آتي در زمينه ‌حمل‌ونقل عمومي به شكاف بين امكانات و نياز كاربران توجه بيشتري شود.