اثرات محافظتي نانوذرات در درمان ضايعات سيستم عصبي: يك مرور روايي

آسيب دستگاه عصبي، سالانه هزينه هاي اقتصادي فراواني را به بار مي آورد. اگرچه تلاش هاي بسيار زيادي براي درمان اين آسيب ها انجام شده است، اما هم‌چنان ترميم اعصاب به طور كامل انجام نمي شود. به دنبال آسيب هاي اوليه سيستم عصبي مجموعه اي از وقايع مانند التهاب، افزايش استرس اكسيداتيو و گسترش آسيب ايجاد مي شود. استرس اكسيداتيو كه ناشي از عدم تعادل بين توليد راديكال هاي آزاد و واكنش هاي متابوليسمي است مي تواند باعث آسيب به ميتوكندري، پروتئين ها، ساختارهاي غشاء سلولي، آسيب رساندن به بافت چربي و در طول زمان سبب ضايعات و بيماري هاي سيستم عصبي شود. سلول هاي عصبي نياز به اكسيژن زياد و آنتي‌‌اكسيدان دارند، در نتيجه پايين بودن سطح آنتي‌‌اكسيدان ها و يا افزايش بيش از اندازه توليد راديكال هاي آزاد، مي تواند سبب تشديد آسيب شود. استفاده از آنتي‌‌اكسيدان هاي سنتزي و يا طبيعي جهت جلوگيري از استرس اكسيداتيو و اثرات مخرب آن ضروري است. در اين راستا نانوذرات با نيمه عمر طولاني مي توانند نويدبخش در درمان بيماري هاي دستگاه عصبي باشند. از اين رو بر استفاده زيستي از نانوذرات به عنوان رويكرد درماني جديدي كه هنوز در مراحل ابتدايي است، در درمان بيماري ها و ضايعات دستگاه عصبي تأكيد شده است. بنابراين هدف از اين مطالعه مروري، تعيين اثرات محافظتي نانوذرات در درمان ضايعات سيستم عصبي است.