ارزيابي تاثير نوع سنگدانه، دانه‌بندي و رزين بر عملكرد لغزشي و سايشي روسازي با اصطكاك بالا

در دهه اخير، افزايش اصطكاك سطحي همواره از دغدغه هاي اصلي راهسازي دنيا در جهت افزايش ايمني و كاهش تصادفات جاده اي بوده است. مقاومت اصطكاكي تاير با سطح روسازي به دو عامل اصلي مشخصات فني لاستيك و خواص اصطكاكي روسازي، وابسته است. مهمترين فاكتور هاي تامين كننده اصطكاك در روسازي، بافت ريز و درشت آن مي‌باشد. عامل اول، باعث ايجاد مقاومت اصطكاكي در سرعت هاي كم و عامل دوم درسرعت هاي بالا، نقش اصلي را ايفا مي‌كنند. تكنولوژي سطوح با اصطكاك بالا كه استفاده از لايه نازكي از رزين پليمري جهت اسقرار سنگدانه هاي اصطكاك بالا بر روي روسازي است، روشي موثر در جهت افزايش اصطكاك سطحي روسازي آسفالتي است. در اين پژوهش، تغييرات اعداد اصطكاكي نمونه هاي آسفالتي پوشش داده شده با انواع لايه هاي مختلف اصطكاك بالا با استفاده از دستگاه پاندول انگليسي، مورد بررسي قرار گرفت. نمونه هاي مورد بررسي شامل پانزده نوع سنگدانه در سه دانه بندي مختلف و دو نوع رزين پليمري بوده است. در ادامه، نمونه ها در دستگاه شتابدهنده صيقل قرارگرفته و مجدداً  مقاومت سايشي آنها مورد ارزيابي قرار گرفت و عدد اصطكاكي و ضريب اصطكاك جنبشي هريك تعيين شد. نتايج نشان داد از ميان تركيبات زوج براي دانه بندي نوع يك، بوكسيت كلسينه و دولوميت با عدد اصطكاكي 108 براي حالت خشك و براي دانه بندي نوع دو، گرانيت و سيليس با عدد اصطكاكي 99 براي حالت خشك و همينطور براي دانه بندي نوع سه، بوكسيت كلسينه و سيليس با عدد اصطكاكي 95 براي حالت خشك و همچنين از ميان تركيبات خالص به كار رفته در روسازي اصطكاك بالا، بوكسيت‌ كلسينه با اعداد اصطكاكي به ترتيب 111، 107 و 105 براي دانه‌بندي نوع اول تا سوم در حالت خشك بيشترين اعداد اصطكاكي را داشتند. همچنين مشخص شد كه ميانگين اعداد اصطكاكي دانه‌بندي‌هاي سه‌گانه نمونه‌هاي حاوي رزين اپوكسي در حالات خشك و تر به ترتيب تقريباً 15 و 13 درصد از نمونه‌هاي مشابه‌ حاوي رزين پلي‌استر بيشتر است. سطوح حاوي بوكسيت‌كلسينه داراي بهترين عملكرد اصطكاكي اوليه و پس از سايش و نمونه‌هاي دولوميتي و آذرين به ترتيب ضعيف‌ترين نتايج را داشته اند.