بهره گيري از بهينه‌سازي توپولوژي جهت دستيابي به فرم در طراحي معماري

اهداف: يكي از راه‌حل‌هايي كه در دهه اخير جهت برقراري ارتباطي مؤثر ميان معماري و مهندسي سازه پيشنهاد شده است، طراحي هم‌زمان سازه و معماري بوسيله بهينه‌سازي توپولوژي است. بهينه‌سازي توپولوژي يكي از انواع بهينه‌سازي سازه‌اي است كه به دليل تأثير مستقيم بر فرم در حوزه معماري ظهور نموده است. هدف از اين پژوهش تدوين چهارچوبي جهت به كارگيري اين روش بهينه سازي و بهره گيري از قابليت هاي آن در فرآيند طراحي معماري است. روش ها: ابتدا به تشريح مفاهيم نظري بهينه‌سازي توپولوژي و مدلسازي عددي اجزاي محدود پرداخته، سپس كاربردهاي استفاده از بهينه‌سازي توپولوژي در معماري بررسي شده است و فرايند بكارگيري اين روش در طراحي معماري با استفاده از الگوريتم‌هاي معرفي‌ شده و نرم‌افزارهاي موجود بيان شده است. يافته ها: در طراحي با استفاده از بهينه سازي توپولوژي عموما تاثير تصميمات آغازين بر فرم هاي حاصله از ابتدا مشخص نيست، به همين جهت تهيه دياگرام هاي فرم شناسي باعث مي شود كه طراح بتواند از تسلط بيشتري بر فرم هاي حاصل از اين روش برخوردار باشد. تهيه و استفاده از جداول فرم شناسي، كه نشان دهنده تاثير نوع و محل شرايط تكيه گاهي و بارگذاري بر طراحي پل هاي با شرايط مشابه هستند، راه حلي جهت شفاف تر نمودن فرآيند طراحي معماري با استفاده از بهينه سازي توپولوژي فراهم خواهد آورد. نتيجه گيري: در اين تحقيق اطلاعات مورد نياز جهت بهره گيري از بهينه سازي توپولوژي در طراحي‌ و چگونگي طراحي يك پل عابر پياده با استفاده از اين روش توضيح داده شده است و چهارچوبي مشخص از روند فرم يابي و استفاده از روش بهينه سازي توپولوژي در دل فرآيند طراحي معماري ارائه گرديده است.