بكارگيري نحو فضا براي تحليل قرارگاه هاي رفتاري؛ نمونه مطالعاتي: پارك هاي محله اي منطقه ۵ شهرداري تهران

اهداف: هدف پژوهش دستيابي به معيارهاي عملياتي براي طراحي و بهبود كيفيت قرارگاه هاي رفتاري مطابق با ارزش هاي كيفي_مكاني در پارك هاي محله اي و لحاظ نمودن مؤلفه هاي مؤثر با رويكردي كل‌نگر (عيني-ذهني) است. بر اساس پيش فرض هاي باغ ايراني، اين مهم در معماري منظر، مي‌تواند به تقويت تعاملات اجتماعي پارك ها، كمك نمايد. روش ها: ابتدا با روش توصيفي تحليلي، معيار هاي عيني-ذهني قرارگاه هاي رفتاري، در قالب چارچوب نظري تدوين مي شود. به منظور ارزيابي و اولويت بندي معيارهاي مذكور، از روش مطالعه موردي، با كمك فناوري هاي نوين منظر و ابزارهاي مدلسازي نحوي و ميداني، شامل مشاهده، پرسشنامه بسته و نقشه هاي شناختي، استفاده شده است. يافته ها: مقايسه اصول در نظرگرفته شده در نمونه هاي انتخابي، نشان داد كه از ميان معيارهاي عيني مكان در قرارگاه هاي رفتاري پارك هاي محله اي منطقه 5 شهرداري تهران، ايمني، آسايش فيزيكي و فعاليت هاي پويا و از ميان معيارهاي ذهني مكان، معيار امنيت و اجتماع پذيري دركيفيت كالبدي پارك از نگاه جامعه آماري تحقيق از الويت بيشتري برخوردار است. نتيجه گيري: افراد، موقعيت‌هاي مكاني را كه داراي گشودگي طراحي‌اند و در مجاورت قرارگاه‌هاي اجتماعي فعال قراردارند، را به عنوان قرارگاه ‌هاي ذهني و بدون توجه به ارزش كالبدي و به واسطه ويژگي هاي ذهني استفاده مي كنند. بازه هاي عددي حاصل از مدلسازي و مقايسه، نشان دهنده توجه طراحان به شكل زمين در طراحي پارك و عدم توجه درست به كيفيت مكاني قرارگاه‌ هاي رفتاري است كه اين مهم با امنيت و اجتماع پذيري پارك ارتباط مستقيم دارد.