گونه شناسي فرم كلي و تراكم نسبي ساختمان هاي مسكوني تهران از منظر عملكرد اقليمي و بهينه سازي مصرف انرژي

اهداف: اين پژوهش ميزان بار گرمايش، سرمايش، نورروز حداكثري و تهويه مطبوع را در گونه هاي مختلف ساختماني تهران بررسي و بر مبناي تابع هدف بهينه، گونه ساختماني را با درنظر گرفتن فرم كلي و تراكم نسبي محاسبه نموده و بر اساس نسبت پنجره به ديوار، نحوه توزيع پنجره به ديوار و جهت گيري معرفي مي كند. ابزار و روش ها: ابتدا با بررسي منابع مختلف انواع گونه هاي ساختمان تهران استخراج گرديد. گونه ها به روش مدولار چيدمان شده و پس از محاسبه تراكم نسبي دسته بندي شدند. سپس گونه ها با نرم افزار انرژي براي محاسبه بار گرمايش، سرمايش، نورروز حداكثري و تهويه در حالات مختلف مدل سازي و شبيه سازي شدند. براي هر گونه 60 آناليز صورت گرفت و در انتها گونه ها مقايسه و گونه بهينه معرفي گرديد. يافته ها: در گونه با تراكم نسبي ۰٫۹۵ و 10% WWR= و West 270، كمترين بار گرمايش و سرمايش بدست آمد. اين گونه اگرچه داراي بار انرژي حداقل مي باشد، اما داراي نور روز و تهويه حداكثر نمي باشد. بدين منظور پس از يكسان سازي واحد و نوشتن تابع هدف گونه ساختماني با تراكم نسبي 0.54 و 40% WWR= و Uniform 180 كمترين بار مصرفي انرژي و بالاترين مقدار نورروز و تهويه به عنوان فرم بهينه انتخاب شد. نتيجه گيري: در نتايج اوليه پژوهش اگرچه گونه ساختماني با تراكم نسبي بالا كمترين بار گرمايش و سرمايش داراست اما با درنظرگرفتن ساير متغيرها اين گونه از منظر عملكرد اقليمي حالت بهينه نمي باشد. از اين رو ميزان اهميت متغيرها و ضريب وزني آن ها در تابع هدف براي تصميم گيري در مورد ميزان مصرف انرژي گونه هاي ساختماني بسيار حائز اهميت است.