دستيابي به الگوي ساخت مسكن وتراكم متناسب با رويكرد حفاظت آب در مقايسه دواقليم كم بارش وپربارش

با توجه به كمبود آب قابل شرب و هم چنين افزايش ميزان تقاضا از منابع آب به‌دليل رشد جمعيت، بسياري از شهرهاي ايران، در تامين آب با دشواري‌هايي روبرو هستند. استراتژي‌هاي حفاظت آب كه شامل جمع آوري آب، احيا آب، مديريت آب و ذخيره سازي آب براي مصارف شرب و غير‌شرب است، راه هاي عملي در كاهش بحران فرآينده تامين آب براي شهروندان مي‌دهد. لازم است الگوي ساخت مسكن وتراكم به لحاظ حفاظت آب نيز بهينه باشد. در اين مقاله نمونه‌هايي بر اساس الگوهاي ساخت مسكن پيشنهادي طرح جامع يزد در اقليم كم بارش و سپس دو نمونه نيز در شهر‌هاي ساري و گرگان به‌عنوان مناطق پربارش انتخاب شد و به روش كمي، ميزان ذخيره‌سازي آب باران و احياء آب خاكستري محاسبه گرديد. نتيجه ارزيابي‌ها نشان مي‌دهد كه در شهري مانند يزد ، حدود 57 درصد و در شهرهاي پر بارش حدود 70 درصد تقاضا براي آب كاهش مي يابد. در شهرهايي با بارش مناسب به دليل هزينه احياء آب مي توان با تاكيد بر راهبرد جمع آوري آب باران به رويكرد حفاظت آب رسيد. به عنوان مثال در گرگان 13/12 درصد و در ساري 15/61 درصد نياز سالانه آب ساكنين از بارش قابل تامين است. در شهر يزد كه حجم آب باران استحصالي كمتر از يك درصد مصرف و قابل توجه نبوده، استراتژي احياء آب كاراتر است؛ لذا رويكرد حفاظت آب به‌منظور كاهش هزينه‌هاي احياء آب، افزايش نفر در هكتار و ايجاد تراكم بيشتر ساختماني مي باشد و الگوي مناسب ساخت مسكن ايجاد كاربري ذخيره سازي آب در طراحي مسكن شامل تغيير تركيب فضاهاي مسكن، ايجاد خانه هاي راست گوشه جهت ايجاد تراكم بيشتر، طرح سكونت گاه ها به صورت مجتمع و متمركز است. لازم است سياست هاي طرح هاي جامع مسكن يزد كه سبب كاهش تراكم از127 نفر در هكتارسال 1335 به 32/8 نفر در هكتار در سال 1395 شد، بازنگري شود. الگوي مناسب ساخت مسكن وتراكم در شهرهاي گرگان و ساري برخلاف شهر يزد طراحي سكونت‌گاه‌ها به صورت غير متمركز و كاهش تراكم نسبي جمعيت و نفر در هكتار و افزايش سرانه زمين مي باشد.