بررسي نقش آموزش مهارت هاي زندگي با ميزان سلامت اجتماعي جوانان (مطالعه موردي: جوانان شهرستان حاجي آباد- خراسان جنوبي)

سلامت اجتماعي،تحت تأثير عوامل مختلفي از جمله مهارت زندگي قرار دارد.هدف اين پژوهش تأثيرمهارت هاي زندگي بر ميزان سلامت اجتماعي است كه با توجه به مباني نظري كييز(سلامت اجتماعي) ونظريه يادگيري اجتماعي باندورا(مهارت زندگي) مورد مطالعه قرار گرفته است. روش اين پژوهش پيمايشي بوده و درسطح تحليل واحد فردي مورد مطالعه قرار گرفته‌است.حجم نمونه اين تحقيق 368 نفر بوده كه از طريق نمونه گيري تصادفي ساده با بهره‌مندي از ابزار پرسشنامه استاندارد شده، استفاده شده است.روايي سؤالات پرسشنامه برابر با 93/0 به دست آمده است.نتايج نشان داد كه ميزان سلامت اجتماعي جوانان در حد متوسط روبه بالابوده؛يافته‌ها بيانگر رابطه مستقيم بين ابعاد مهارت زندگي با سلامت اجتماعي است.همچنين سلامت اجتماعي جوانان برحسب وضعيت تأهل آنها تفاوت معنادار دارد، ولي سلامت اجتماعي بر حسب جنسيت متفاوت نبوده است.نتايج رگرسيون حاكي است كه از ميان متغيرهاي اثرگذار بر سلامت، متغيرمهارت ارتباطي با مقدار بتاي 93/0 به‌طورمستقيم بيشترين تأثير را بر سلامت اجتماعي دارد؛يافته هاي تحليل مسير بيانگر اين است تنها متغير تفكر خلاق-انتقادي هم اثر مستقيم و غيرمستقيم داشته، بقيه متغيرها فقط اثر مستقيم گذاشته اند.همچنين نتايج نشان داد كه شاخص‌هاي مهارت ارتباطي،ميزان خودآگاهي،ميزان تصميم گيري،ميزان هيجانات و تفكرخلاق مي‌توانند تا حدود 90 درصد از متغير وابسته را تبيين مي كند.