تاثير يك ماه فعاليت بدني بر كيفيت زندگي معتادان تحت درمان

هدف از پژوهش حاضر بررسي تاثير يك ماه فعاليت بدني بر كيفيت زندگي معتادان تحت درمان بود. روش تحقيق حاضر از نوع نيمه تجربي بوده كه به صورت كاربردي با طرح پيش آزمون پس آزمون با دو گروه (فعاليت بدني و گروه كنترل) انجام شد. جامعه آماري اين پژوهش شامل افراد معتاد هروئيني كه بيش از 3 سال مصرف سابقه دارند، مي‌باشد كه جهت درمان به يكي از كمپ‌هاي واقع در تبريز در بازه زمان مشخص رجوع كرده‌اند كه ۳۰ نفر از آنها به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شد. روش نمونه گيري به صورت در دسترس و هدفمند از جامعه اين معتادان بود كه مدت سه سال سابقه مصرف داشتند و دامنه سني آنها بين ۲۳ تا ۵۰ سال بودند. پس از ثبت اطلاعات دموگرافيك داوطلبان به عنوان پيش آزمون كيفيت زندگي SF36 آن‌ها توسط پرسشنامه اندازه گيري شد. بعد از مرحله پيش آزمون، آزمودني‌هاي گروه تجربي، به مدت يك ماه، سه روز در هفته در ساعت مقرر در محل مورد نظر آزمونگر حضور يافتند و به صورت گروهي، تحت نظارت مستقيم به انجام فعاليت بدني منتخب پرداختند. زماني كه براي هر دو گروه در نظر گرفته شده يكسان بوده به طوري كه در طول زمان پژوهش سعي شده براي هر دو گروه تعداد افراد مساوي با سنين مساوي در نظر گرفته شود. سرانجام در پايان يك ماه فعاليت بدني، يكبار ديگر تمامي آزمودني‌ها به پرسشنامه كيفيت زندگي به عنوان پس آزمون پاسخ‌گو بودند. همچنين براي گروه كنترل هيچ گونه فعاليت بدني و تحركي در نظر گرفته نشده بود. نتايج نشان داد كه بين كيفيت زندگي معتادان تحت درمان داراي فعاليت بدني در يك ماه با معتادان تحت درمان غير فعال اختلاف معني داري وجود دارد (05/0 P). در نتيجه ميزان تغييرات كيفيت زندگي در گروه آزمايش بطور معني‌داري بيشتر از گروه كنترل مي‌باشد. با توجه به يافته‌هاي حاصل از پژوهش، مي‌توان نتيجه‌گيري نمود كه با به كارگيري يك برنامه ورزشي منظم، مي‌توان سطح كيفيت زندگي را در ابعاد مختلف در معتادان را افزايش داد. چكيده بلند:مقدمهاصطلاح كيفيت زندگي، اصطلاح نسبتاً جديدي در ادبيات دانشگاهي است (نريماني و همكاران، ۱۳۹۰). كيفيت زندگي يك مفهوم كلي است كه تمام جنبه‌هاي زيستي را، شامل رضايت مادي، نيازهاي حياتي به‌علاوه جنبه‌هاي انتقالي نظير توسعه فردي، خودشناسي و بهداشت اكوسيستم را پوشش مي‌دهد. استعمال مواد مخدر سابقه طولاني در ميان جوامع داشته و شكل‌هاي مصرف آن متنوع بوده و به زمينه‌هاي مساعد در هر جامعه بستگي دارد.در اين تحقيق با توجه به توسعه رو به رشد اعتياد سعي شده تا راهكاري براي درمان معتادان پيشنهاد كرد و براي اولين بار تأثير فعاليت‌هاي بدني را در معيارهاي كيفيت زندگي افراد معتاد تحت درمان اندازه‌گيري كرد. درنهايت آنچه به‌عنوان مسئله در پژوهش حاضر مدنظر است اين است كه آيا فعاليت‌هاي بدني منظم در بهبود كيفيت زندگي مرحله بعد از ترك تأثير دارد؟ابزار پژوهشروش تحقيق حاضر از نوع نيمه تجربي بوده كه به‌صورت كاربردي با طرح پيش‌آزمون پس‌آزمون با دو گروه (فعاليت بدني و گروه كنترل) انجام شد. جامعه آماري اين پژوهش معتادان هروئيني هستند كه بيش از 3 سال سابقه مصرف دارند. كه جهت درمان به يكي از كمپ‌هاي واقع در تبريز در بازه زمان مشخص رجوع كرده‌اند كه ۳۰ نفر از آنها به‌عنوان نمونه پژوهش انتخاب شد. روش نمونه‌گيري به‌صورت در دسترس و هدفمند از جامعه اين معتادان بود كه مدت سه سال سابقه مصرف داشتند و دامنه سني آنها بين ۲۳ تا ۵۰ سال بودند. داوطلبان بعد از آگاهي از نحوه انجام تحقيق فرم رضايت‌نامه را مطالعه و امضا كردند. سپس اطلاعات دموگرافيك افراد شامل سن، قد، وزن و شاخص توده بدني آنها ثبت شد. پس از ثبت اطلاعات دموگرافيك داوطلبان به‌عنوان پيش‌آزمون كيفيت زندگي SF36 آن‌ها توسط پرسشنامه اندازه‌گيري شد. بعد از مرحله پيش‌آزمون، آزمودني‌هاي گروه تجربي، به‌مدت يك ماه، سه روز در هفته در ساعت مقرر در محل مورد نظر آزمونگر حضور يافتند و به‌صورت گروهي، تحت نظارت مستقيم به انجام فعاليت بدني منتخب پرداختند. زماني كه براي هر دو گروه در نظر گرفته شده يكسان بوده به‌طوري‌كه در طول زمان پژوهش سعي شده براي هر دو گروه تعداد افراد مساوي با سنين مساوي در نظر گرفته شود. سرانجام در پايان يك ماه فعاليت بدني، يك‌بار ديگر تمامي آزمودني‌ها به پرسشنامه كيفيت زندگي به‌عنوان پس‌آزمون پاسخ‌گو بودند. همچنين براي گروه كنترل هيچ‌گونه فعاليت بدني و تحركي در نظر گرفته نشده بود. براي آزمون فرضيه‌هاي پژوهش از آزمون آماري تي مستقل استفاده شد.تجزيه‌وتحليل يافته‌هانتايج نشان داد كه بين كيفيت زندگي معتادان تحت درمان داراي فعاليت بدني در يك ماه با معتادان تحت درمان غيرفعال اختلاف معني‌داري وجود دارد (05/0 P). در نتيجه ميزان تغييرات كيفيت زندگي در گروه آزمايش به‌طور معني‌داري بيشتر از گروه كنترل است. بحث و نتيجه‌گيريبا توجه به يافته‌هاي حاصل از پژوهش، مي‌توان نتيجه‌گيري نمود كه با به‌كارگيري يك برنامه ورزشي منظم، مداوم و داراي پذيرش خوب از سوي گروه سني سالمندان، مي‌توان سطح كيفيت زندگي را در ابعاد مختلف در اين افراد افزايش داد و راه را براي سالم پير شدن و برخوردار بودن از سلامتي در اين دوره از زندگي هموار نمود.