تبيين بينش معمار و كنش رفتاري مخاطب درخلق انواع معماري (فرم گرا، معناگرا و قدسي) با تكيه بر انسان‌شناسي اسلامي

شناخت نفس معمار در شناخت آثار معماري و نوع تأثيرگذاري آن بر رفتار مخاطبين قابل‌تأمل است. كنش بين خالق و مخاطب اثر، يك پديده اجتماعي است كه موضوع آن انسان است و پرداختن به مسئله انسان‌شناسي مي‌تواند بسياري از كنش‌هاي رفتاري مخاطب را نسبت به محيط تبيين و كنترل نمايد و هرگونه دگرگوني در معناي معماري كه حاصل از نفس معمار است، رفتار متفاوتي را براي مخاطبين ايجاد خواهد نمود. امروزه خلط انواع معماري فارغ از بررسي نفس معمار، منتج به ايجاد هرگونه خوانش رفتاري از مخاطب شده و درحالي كه مراتب متفاوت نفس انسان (اماره، لوامه و مطمئنه)، مي‌تواند شناخت متفاوت (بينش)، خلق متفاوت (منش) و رفتار متفاوت (كنش) ايجاد نمايد. اينكه كدام شناخت، منتج به كنش حقيقت محور و كدام شناخت، منتج به كنش غيرحقيقي مي‌شود؛ هدفي است كه پژوهش حاضر سعي دارد به‌صورت توصيفي – تحليلي در بستر حكمت اسلامي و با تكيه بر مراتب وجودي نفس انسان، مورد بازشناسي قرار دهد و در اين راستا اثر مبتني بر نفس اماره، معماري فرم گرا و كنش رفتاري غفلت محور، اثر مبتني بر نفس لوامه، معماري معناگرا و كنش رفتاري كمال محور و اثر مبتني بر نفس مطمئنه، معماري قدسي و كنش رفتاري تذكر محور، ايجاد خواهد نمود