كاركرد بلاغي و ساختاري آيۀ 17 سورۀ انفال در شرح التعرف و مرصادالعباد با رويكرد بينامتنيت

برخي شگردهاي بلاغي در متون، به ويژگي‌هاي سبكي تبديل شده‌اند. يكي از راه‌هاي بررسي اين ويژگي‌هاي سبكي در متون مختلف تحليل بينامتني است. اين موضوع در متون عرفاني اهميت ويژه‌اي دارد؛ زيرا اين متون زباني تمثيلي و تأويلي دارند و با متون ديني و قرآني در پيوندهاي آشكار و پنهان هستند. اين پژوهش در پي بررسي بينامتني كاركرد بلاغي آيۀ 17 سورۀ انفال در شرح التعرف و مرصاد العباد است؛ به‌گونه‌اي‌كه شگردهاي سبكي ـ هنري كه نتيجۀ كاركرد بلاغي و انديشگاني اين آيه است بررسي شده است. همچنين به دنبال آن بوده است كه كاركرد و ساختار صور خيال در دو دورۀ سبكي متفاوت در متون عرفاني تا چه ميزان مشابهت دارند و نوع خوانش عارفانه‌ از اين آيه، چگونه سبب شگردهاي سبكي مشترك، در بيان آموزه‌هاي معرفتي آنان شده است. با تحليل بُعد ساختاري و عناصر بينامتني، سعي شد براساس نظريۀ ژنت، ميزان استفادۀ اين دو متن از يكديگر و تطبيق آنها با بلاغت فارسي نشان داده شود. بر همين اساس دربارۀ آيۀ مدنظر در دو متن اشاره شده، همۀ گونه‌هاي بينامتني آشكار و ضمني به‌صورت تضمين و تلميح و تمثيل به ‌كار رفته است.