تبيين سازگاري علم پيشين الهي و اختيار انسان در بستر نظريۀ نسبيت اينشتين

مسئلۀ علم پيشين الهي و تعارض آن با اختيار انسان از قديمي‌ترين موضوعات مطرح در اديان ابراهيمي است. پاسخ‌هايي كه تا كنون به اين شبهه داده شده، از رويكرد مطلق‌بيني مفاهيم استفاده كرده‌اند. هدف اين پژوهش پاسخ به اين شبهۀ قديمي با كمك علوم روز خصوصاً نتايج حاصل از نظريۀ نسبيت اينشتين با رويكرد نسبي‌بيني است. اين پژوهش با روش تحليلي-انتقادي پس از گردآوري داده‌ها از منابع موجود صورت گرفته است. در نظريۀ نسبيت، حادثه‌اي كه از ديد ناظر زمانمند در آينده رخ مي‌دهد، براي ناظري بي‌زمان در لحظۀ حال رخ مي‌دهد. باتوجه‌به اين نكته، اين پژوهش نتيجه مي‌گيرد كه آنچه علم پيشين ناميده مي‌شود، در واقع از منظر ناظر انساني علم پيشين است، ولي از منظر ناظري بي‌زمان علم به زمان حال محسوب مي‌شود؛ چه اين ناظر موجودي مادي و ذاتاً زمانمند باشد كه سبباً و بر اساس نظريۀ نسبيت بي‌زمان شده باشد و چه موجودي همانند خدا غيرمادي و ذاتاً بي‌زمان. درنتيجه علمِ موجود بي‌زمان به اين دليل كه همواره علم به زمان حال است، هرگز با اختيار انسان در تعارض قرار نمي‌گيرد.