پيش‌بيني زيتوده اندام‌هاي هوايي و زيرزميني گونه‌هاي قابل چرا در اثر چراي دام با استفاده از سيستم استنتاج فازي عصبي (ANFIS)

آگاهي از ميزان و نحوه اثرپذيري پوشش گياهي از اختلال چراي دام مي‌تواند راهكاري براي تدوين راهبرد‌هاي مديريت اكوسيستم‌هاي مرتعي در جهت رسيدن به پايداري و توليد مستمر در اين اكوسيستم‌ها باشد. در اين تحقيق به بررسي توليد اندام هاي هوايي و زيرزميني گونه هاي قابل چراي دام در مراتع جنوب‌شرقي سبلان تحت تأثير شدت هاي مختلف چرايي و فاصله از روستا به‌عنوان كانون بحران پرداخته شد. به‌علاوه اينكه توسعه و ارزيابي مدل استنتاج فازي عصبي (انفيس) به‌منظور پيش بيني توليد اندام هاي هوايي و زيرزميني گونه هاي خوشخوراك و مقايسه نتايج آن با مدل رگرسيوني ارائه گرديد. براي ارزيابي مدل هاي رگرسيوني و انفيس از مجذور ميانگين مربعات خطا (RMSE) و ضريب همبستگي (R2) استفاده شد. نتايج نشان داد كه شدت هاي مختلف چرا، فاصله از روستا و اثرهاي متقابل آنها اثر معني داري در سطح احتمال يك درصد بر توليد اندام هاي هوايي و زيرزميني گونه هاي خوشخوراك دارند. همچنين، با افزايش شدت چرا، توليد اندام هاي هوايي و زيرزميني اين گونه ها كاهش يافت. نتايج بخش انفيس نشان داد كه در شدت چراي كم و فاصله حدود 400 متر، بيشترين مقدار توليد گونه هاي خوشخوراك ملاحظه مي گردد. كمترين مقدار توليد اين گونه ها نيز فواصل نزديك به روستا (200 متري) پيش بيني شده است. بيشترين ميزان زيتوده ريشه در فاصله 600 متري و كمترين ميزان زيتوده ريشه نيز مربوط به فاصله 200 متري بود. به‌علاوه، مدل ANFIS  با دقت بالاتر (0.98R2= و 0.95R2=) و خطاي كمتر (0.9792RMSE= و 1.6168RMSE=) نسبت به مدل كم دقت تر رگرسيوني (0.92R2= و 0.77R2=) كه خطاي بيشتري نيز داشت (2.2835RMSE= و 3.8954RMSE=)، به‌ترتيب توليد اندام هاي هوايي و زيرزميني را پيش بيني نمود.