مدل سازي و ارزيابي اصول نوشهرگرايي در محلات مركزي شهركاشان

مهم‌ترين مسئله بافت كهن را مي‌توان عدم پاسخگويي بافت قديم به نيازهاي زندگي معاصر دانست. اين بافت‌ها به علت ويژگي‌هاي خاص مي‌توانند به‌عنوان فرصتي كم‌نظير بر توسعه پايدار شهر نقشي مؤثر ايفا كنند، يكي از راهكارهاي اصلي در اين زمينه مي‌تواند رويكرد نوشهرسازي باشد. هدف از انجام اين تحقيق ارزيابي اصول نوشهرسازي در محلات مركزي شهر كاشان مي‌باشد. روش تحقيق، توصيفي تحليلي است و ابزار اصلي گردآوري داده‌ها پرسشنامه محقق ساخته مي‌باشد. حجم نمونه از طريق فرمول كوكران 382 به دست آمد. جهت تجزيه‌وتحليل نتايج حاصل از پرسشنامه از آزمون T از طريق نرم‌افزار SPSS و همچنين براي مدل‌سازي معادلات با استفاده از نرم‌افزار Amos استفاده‌شده است. نتايج پژوهش حاكي از آن است كه شاخص‌هاي نوشهر گرايي در محلات مركزي كاشان در وضعيت مطلوبي قرار ندارند، ليكن تفاوت معناداري ازنظر شاخص‌هاي نوشهر گرايي در دو بافت جديد و قديم وجود دارد. در بين اصول نوشهر گرايي، مجموع نما گرهاي توقفگاه با وزن رگرسيوني 0.98 بيشترين تأثير رادارند و شاخص مشاركت به دليل عدم نظرسنجي مسئولين در امور مربوط به محله كمترين نقش را در بين اصول نوشهر گرايي داراست.