ارزيابي سازگاري كاربري زمين در نواحي روستايي از نظر مطلوبيت موقعيت مكاني مورد مطالعه: شهرستان بينالود

تحليل ماتريس مطلوبيت كاربري اراضي براساس معيارهاي انساني و طبيعي در فضاهاي سكونتي از ضرورت ها و مسائلي است كه برنامه ريزان در نواحي شهري و روستايي در تصميم گيري و استقرار فعاليت ها در عرصه هاي جغرافيايي از نظر دسترسي به شبكه ارتباطي، موقعيت مركزي، وضعيت بو، هوا، صدا و ... ياري مي نمايد و نقطه عطفي براي چگونگي استفاده بهينه از منابع به شمار مي رود. هدف تحقيق حاضر شناخت سطح مطلوبيت كاربري هاي موجود در نواحي روستايي شهرستان بينالود است. در اين مطالعه 14 گروه كاربري با 52 زيركاربري زمين، از لحاظ ماتريس هاي 8 گانه موقعيت مركزي، دسترسي به شبكه ارتباطي، بو، دسترسي به تاسيسات و تجهيزات، شيب، هوا، صدا و ديد مورد بررسي قرار گرفت. پژوهش حاضر از نظر روش توصيفي-تحليلي است و جمع آوري داده ها به روش ميداني توسط 48 نفر از خبرگان محلي در 8 روستا تكميل گرديد. نتايج به دست آمده نشان مي دهد بر اساس طيف چهار گزينه اي (4: كاملامطلوب و 1: كاملا نامطلوب) كاربري هاي نانوايي با ميانگين 3.99 و سالن ورزشي با ميانگين 4 بالاترين سازگاري را از نظر مطلوبيت موقعيت مكاني و كاربري آب انبار تاريخي با 3.38 و مساكن مخروبه با 3.40 پائينترين سازگاري را از نظر مطلوبيت به خود اختصاص داده اند. همچنين ميانگين مطلوبيت كاربري زمين در روستاي زشك 3.74، در روستاي دهنو 3.82، در روستاي جاغرق 3.78، در روستاي ابرده عليا 3.89، در روستاي نوچاه برابر با 3.92، در روستاي حصارگلستان 3.76، در روستاي حصارسرخ 3.79 و در نهايت در روستاي ويراني ميزان مطلوبيت 3.80 به دست آمده است. نتايج نشان مي دهد كه علي رغم وقوع تغييرات گسترده كاربري اراضي در خارج از بافت روستاهاي مورد بررسي، ميزان سازگاري كاربري اراضي در درون بافت روستايي از نظر مطلوبيت موقعيت مكاني از درجه اي بالا يعني 3.81 برخوردار است.