بررسي ميزان رضايتمندي شهروندان از عناصر شكل دهنده‌ي تعلق خاطر (مطالعه موردي: شهر رشت شهرك مسكوني گلها)

امروزه در راستاي ساخت و ساز شهرك ها نكته ي قابل توجه، عدم وجود تعلق خاطر مي باشد كه با معيارهايي از جمله عدم جذابيت هاي محيطي و كيفيات بصري، عدم خوانايي، امنيت و غيره خود را نشان مي دهد. اين عوامل بر ارتباط افراد با محيط پيرامونشان و به طبع رضايتمندي آن ها تأثيرگذار خواهند بود. شهرك گلها، با مشكلات متعددي از جمله عدم وجود فضايي براي تجمع، نبود نگهباني و سردرگمي فضايي، نامتناسب بودن ساختار ظاهري بناهاي جديد احداث شده نسبت به بناهاي قبلي و مهم تر از همه وجود زمين هاي خالي و بلااستفاده روبه رو است. روش تحقيق به كارگرفته شده در اين پژوهش، تركيبي شامل مجموعه اي از روش هاي توصيفي تحليلي مي باشد. گردآوري اطلاعات به شيوه ي ميداني و اسنادي صورت گرفته است. نمونه ي آماري تحقيق، بر اساس جمعيت شهر رشت، 384 نفر محاسبه گرديد. با توزيع420 پرسشنامه به دليل عدم بازگشت، در نهايت 386 پرسشنامه صحيح پاسخ داده شد. تحليل پرسشنامه ها توسط نرم افزار SPSS انجام گرفت. سنجش ميزان انتخاب، نفوذپذيري و خوانايي نيز با روش space syntax و تحليل هم پيوندي و اتصالات، در مسير مجاور شهرك گلها صورت پذيرفت. نتايج نشان داد كه تأثيرگذاري معيارهايي چون خوانايي، امنيت و نفوذپذيري در حد متوسط است. تناسبات بصري، عملكرد عناصر و دسترسي، تأثير زيادي بر افزايش رضايتمندي ساكنين دارند. در نتيجه به كارگيري الگوهاي معمارانه، در نظرگرفتن فضاهاي مكث و حركت، ايجاد كاربري هاي مديريتي، جلوگيري از انبوه سازي و احداث پارك درون محوطه از جمله راهكارهايي به منظور ايجاد تعلق خاطر در راستاي افزايش رضايتمندي مي باشند.