نقش تصميم گيري سياست هاي حاكم بر توسعه زمين شهري در شهر ساري

امروزه زمين به مهمترين بحث ها و دغدغه هاي دولت هاي محلي تبديل گرديده است. همچنين رشد و توسعه پراكنده شهرها، موجب تخريب محيط زيست و منابع طبيعي پيرامون شهرها شده است. در اين بين، بر اثر تصميم گير ي هاي نامناسب و شتاب زده، برخي از ظرفيت هاي اراضي دروني و ميان بافتي شهرها براي توسعه و يا توسعه مجدد، از سوي مديران شهري ناديده گرفته شده است. پژوهش حاضر تلاش دارد الگوهاي تصميم گيري سياست هاي زمين شهري در توسعه فيزيكي شهر ساري بررسي نمايد. نوع روش تحقيق از نوع توصيفي تحليلي است و ماهيت كاربرد ي دارد. يافته هاي پژوهش حاكي از اين است كه نبود چشم انداز مشخص و به تبع آن سياست ها و نهادهاي ناهماهنگ، تصميم گيري متمركز و غيرمشاركتي، و تصدي گري زياد بدون ظرفيت نهادي لازم از مهم ترين دلايل ناكارآمدي سياست گذاري مديريت زمين شهري است . از اين رو، الگوي مناسب سياست گذاري دولت در مديريت زمين شهري عبارت است از مديريت يكپارچه زمين شهري مبتني بر تدوين چشم انداز شفاف و لازم) . پژوهش حاضر به تحليل متغيرهاي اثرگذار در سياست گذاري توسعه فيزيكي شهر ساري است. در اين باره نه متغير اصلي شناسايي شد و در گام بعدي ميزان تأثير هر يك از اين عوامل در سياست گذاري توسعه فيزيكي شهر ساري مورد سوال قرار گرفت. براساس نتايج پژوهش، عامل نا امني در نظام تصرف زمين و كاهش سرمايه گذاري بخش خصوصي با نمره ميانگين 4، بيشترين تأثيرگذاري را در سياست گذاري توسعه فيزيكي شهر ساري داشته است.