تبيين مدل هاي توسعه گردشگري فرهنگي در ايران

يكي از عمده ترين روش هاي حفظ سنت و ارزش هاي گذشته براي نسل هاي آتي، نگهداشت فرهنگ جامعه است كه مي توان با رونق گردشگري در شهرها، اين مسئله را مورد توجه قرار داد. هدف از انجام پژوهش حاضر ارايه مدلهاي الگوي مطلوب توسعه گردشگري فرهنگي در ايران مي‌باشد. در بخش كمّي اين پژوهش از لحاظ كنترل متغير‌هاي مورد مطالعه، از نوع غير‌آزمايشي، از لحاظ راهبردي پيمايشي و از جهت ماهيت اين پژوهش كاربردي است. در رابطه با روش پژوهش درپي شناخت روابط بين گردشگري فرهنگي و عوامل موثر برآن با استفاده از دستگاه معادلات ساختاري است. ماهيت تحقيق از نوع تحقيقات علي ارتباطي مي باشد. باتوجه به كاربرد مدل‌يابي معادلات ساختاري براي بررسي و تحليل مدل مفهومي تحقيق، روش اين تحقيق همبستگي و از نوع تحليل ماتريس واريانس كوواريانس مي‌باشد. جامعه آماري در بخش كمي، كليه كاركنان و مديران سازمان ميراث فرهنگي، صنايع‌دستي و گردشگري بود. در بخش كمي، روش نمونه گيري به صورت طبقه اي است. براي تعيين حجم نمونه مورد مطالعه از فرمول كوكران استفاده شد. براين اساس 383 نمونه برآورد شد. ابزار اين تحقيق يك پرسشنامه محقق ساخته بود. براي تعيين روايي و اعتبار پرسشنامه از اعتبار محتوايي و همچنين روايي سازه جهت تعيين اعتبارسنجي پرسشنامه استفاده گرديد. پايايي تحقيق با استفاده از آزمون كرونباخ آلفا، استفاده شد. نتايج تجزيه و تحليل بخش كمي نشان داد كه شاخص هاي اجتماعي داراي بيشترين تاثير در بين شاخص هاي پيشبرنده گردشگري فرهنگي در كشور مي‌باشند.