بررسي تاثير حكمروايي شهري بر تاب آوري شهرها (مورد مطالعه: شهرتهران)

در دهه هاي اخير موضوع تاب آوري به يك بحث تخصصي و عمومي در جامعه تبديل شده است. مفاهيم تاب آوري در جوامع شهري كه در واقع كنشي عليه توسعه در سطح ملي و توسعه صرفا كالبدي در مقياس شهري است و تلاشي در جهت دستيابي به معيارهاي كيفي در عرصه برنامه ريزي شهري است. در اين ميان بحث تاب آوري در جوامع شهري به اين معناست كه جامعه قادر به تحمل سوانح طبيعي شديد باشد بدون آنكه دچار خسارات عمده، آسيب ها، توقف در توليد و كاهش كيفيت زندگي شود و همچنين در نگاه سطحي هدف از تاب آوري به عنوان آرماني جهاني در سطح فردي، سازماني و جامعه اي مطرح است. پژوهش حاضر با هدف بررسي تاثير حكمروايي شهري بر تاب آوري شهرها تدوين شد. اين پژوهش از نظر هدف كاربردي و از نظر روش توصيفي-تحليلي است. جامعه آماري پژوهش را شهروندان ساكن شهر تهران و متخصصين و كارشناسان حوزه پژوهش تشكيل مي دادند. حجم نمونه براي گروه آماري شهروندان با استفاده از فرمول كوكران 384 نفر و براي متخصصين 60 نفر برآورد گرديد. به منظور تجزيه و تحليل اطلاعات و دستيابي به اهداف پژوهش از مدل سازي معادلات ساختاري در محيط نرم افزار ليزرل بهره گرفته شد. يافته هاي حاصل از اين پژوهش نشان داد كه حكمروايي شهري بر تاب آوري شهري تاثير مستقيمي دارد به گونه اي كه 0.42 درصد از واريانس متغير تاب اوري شهري به وسيله حكمروايي شهري قابل تببين است.