اثربخشي درمان مواجهه‌اي مبتني بر واقعيت مجازي بر اضطراب سخنراني در جمع دانشجويان خوابگاهي

هدف: هدف از انجام اين پژوهش بررسي اثربخشي درمان مواجهه‌اي مبتني بر واقعيت مجازي بر كاهش اضطراب سخنراني در جمع دانشجويان خوابگاهي بود.روش: روش پژوهش اين مطالعه از  توع نيمه آزمايشي با طرح پيش‌آزمونپس‌آزمون و يك گروه كنترل بود. جامعه آماري اين تحقيق شامل كليه دانشجويان خوابگاهي دانشگاه علامه طباطبائي تهران در سال تحصيلي 97-1396 بود كه تعداد 30 نفر از آن‌ها با استفاده از روش نمونه‌گيري هدفمند انتخاب و به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش (15 نفر) و كنترل (15 نفر) جايگزين شدند. به گروه آزمايش هشت جلسه درمان مواجهه‌اي مبتني بر واقعيت مجازي ارائه شد و گروه كنترل مداخله اي دريافت نكردند. از پرسشنامه مقياس اضطراب سخنراني در جمع جهت جمع آوري داده ها در دو مرحله پيش از مداخله و پس از مداخله استفاده شد. دادها با استفاده از روش آماري تحليل واريانس تك متغيره مورد تحليل قرار گرفت.يافته‌ها: نتايج تحليل دهنده تفاوت معناداري بين گروه‌هاي آزمايش و كنترل بود ( p 0.01). ايافته‌ها نشان داد كه درمان مواجهه‌اي مبتني بر واقعيت مجازي به منظور كاهش اضطراب سخنراني در جمع دانشجويان خوابگاهي موثر است.