سرمايۀ اجتماعي و خودكشي در استان‌هاي ايران

سرمايۀ اجتماعي به‌‌منزلۀ مفهومي پيچيده و چندوجهي، در متون جامعه‌شناسي به موضوعي فراگير و متبين تبديل‌ شده است؛ ولي دربارۀ اعتبار و ارزش تبيين‌كنندگي آن در حوزۀ خودكشي كمتر مطالعه شده است. اين مقاله سعي دارد با مرور انتقادي منابع دردسترس، ضمن ارائۀ نتايج پژوهش‌هاي پژوهشگران و نقد آنها، رابطۀ سرمايۀ اجتماعي با خودكشي در استان‌هاي ايران را نشان ‌دهد. روش پژوهش، تطبيقي درون‌كشوري است. عام‌ترين نتيجۀ به‌دست‌آمده از مرور ادبيات سرمايۀ اجتماعي در ايران، اجماع‌نداشتن پژوهشگران دربارۀ شاخص‌هاي سرمايۀ اجتماعي در ايران است. پژوهش نشان داد رابطۀ مفروض بين ميزان خودكشي و سرمايۀ اجتماعي در ايران، با چالش‌هاي متعددي روبه‌روست. هرچند بين ميزان خودكشي و برخي مؤلفه‌هاي سرمايۀ اجتماعي رابطه وجود دارد، با كليت سرمايۀ اجتماعي رابطۀ مشخص و پايا ندارد. ضرايب همبستگي بين اعتماد و ميزان خودكشي نشان مي‌دهند نسبت بين اين دو، برخلاف نظريۀ سرمايۀ اجتماعي است؛ به اين معنا كه در بدترين حالت، با افزايش اعتماد به نهادها (اعتماد نهادي) ميزان خودكشي افزايش مي‌يابد و در خوش‌بينانه‌ترين حالت، رابطۀ معكوسي (فرض و پيش‌بيني مطابق اين نظريه) بين آنها وجود ندارد و اين يافته با فرض و پيش‌بيني نظريۀ سرمايۀ اجتماعي مغايرت دارد.