سلامت اجتماعي در آيينه قرآن: ارائه يك الگوي جامعه سالم مبتني بر آيات الهي

سلامت اجتماعي ازجمله مفاهيم نوظهوري است كه در عرصه نظري و سياست‌گذاري موردتوجه انديشمندان بوده است. سلامت اجتماعي به مفهوم سرمايه اجتماعي شهروندان و نهادهاي يك جامعه‌ اشاره دارد. به‌عبارت‌ديگر هرچه انگيزه‌هاي ارتباطي فرد بالاتر و تعداد خطوط پيوندي فرد و جامعه بيشتر باشد، سلامت اجتماعي آن فرد و جامعه بهتر ارزيابي مي‌شود. اما در ديدگاه قرآني سلامت فرد و جامعه در تعامل با يكديگر و در پرتوحي معنا پيدا مي‌كند. درواقع جامعه وقتي سالم محسوب مي‌شود كه مقدمات كمال فردي و اجتماعي در آن فراهم باشد. اين مقاله پس از مرور ادبيات نظري موجود و ارزيابي آنها، تلاش كرده است با خوانشي زمينه‌مند و درون پارادايمي، نگاه قرآن به سلامت اجتماعي و چگونگي طراحي و الگوسازي آن پرداخته است. روش تحقيق در اين پژوهش تحليل محتواي كيفي با رويكرد استقرايي بوده است. مبتني بر اين روش از نگاه قرآن سلامت اجتماعي داراي دو بعد فردي و جمعي است. در بعد فردي به سلامت معنوي به معناي اعتقاد به توحيد، معاد و نبوت و معناداري جهان هستي، سلامت رفتاري به معناي پرهيز از رذيلت‌ها و تقرب به فضيلت‌ها و سلامت جسمي به معناي حفظ جان و تغذيه مناسب پرداخته شده است. در بعد جمعي سلامت موضوعاتي چون سلامت خانواده، سلامت محلي، سلامت سازماني و سلامت زيست‌محيطي موردبررسي قرار گرفته است. ابعاد فردي و جمعي سلامت اجتماعي زمينه‌ساز جامعه سالم هستند كه با راهبرد‌هايي چون توحيد، ولايت، تعاون، اتحاد، عدالت، خردگرايي، كمال‌جويي، شريعت محوري و حق‌جويي قابل تحقق هستند.