ديدگاه اريك وگلين به احياي علوم اجتماعي مبتني بر تجربه مذهبي

مبحث امكان علمي اجتماعي كه مبتني بر رويكرد وحياني باشد تنها محدود به طرفداران علم اجتماعي اسلامي نبوده و در خارج از فرهنگ اسلامي و در آن سوي اروپاي مسيحي نيز انديشمنداني را به خود مشغول كرده است. از جمله اين انديشمندان اريك وگلين –فيلسوف و مورخ آلماني است كه رهيافتي وحياني به تاريخنويسي و احياي علوم اجتماعي دارد. او نگاهي نقادانه به تجدد و حقيقت تجددي داشته و آن را به مثابه بيماري عصر حاضر در نظر مي‌گيرد. لذا، بهره‌گيري از رويكرد وحياني و تجربه مذهبي به ساحت معرفت را درمان بيماري تجدد و روشي براي احياي علوم اجتماعي سنتي مي‌داند. بر اين اساس، هدف نوشتار حاضر بررسي احياي علوم اجتماعي در رويكرد وحياني و يا به تعبير بهتر تجربه مذهبي اريك وگلين است. مقاله حاضر به توسط روش توصيفي تحليلي و با در پيش‌گرفتن روش اسنادي در پي پاسخ به اين پرسش است كه احياي علوم اجتماعي از منظر وگلين چگونه انجام مي‌شود؟ يافته‌هاي پژوهش حاكي از آن است كه وگلين برخلاف ادعاي خود، كه موطن دانش را دين و فلسفه كلاسيك مي‌داند، تنها به فلسفه كلاسيك و حقيقت افلاطوني در بازسازي علوم اجتماعي توجه كرده و تجربه مذهبي و وحي مسيحي تنها در طرح‌ريزي بنيان نظريه‌اش مورد استفاده قرار گرفته است. از طرف ديگر، اين موضوع جاي تأمل دارد كه نظريات و آراي وي از جهت توجه به وحي به ديدگاه اسلام نزديك است و از جهت نحوه قرائتش از وحي و مذهب مغاير نظر اسلام است.