واكاوي مؤلفه‌هاي هوش معنوي در اشعار فاروق شويخ براساس ديدگاه رابرت ايمونز

هوش معنوي شكلي از هوش است كه مفاهيم معنويت و هوش را درون سازه جديد، تركيب كرده و كاربرد منطقي مهارت‌هاي معنوي را جهت جست‌و‌جوي مسائل معنادار و ارزشي در اختيار بشريت قرار داده است. اين هوش كه اساس ارزش‌ها، باورها و اعمال انسان است، او را قادر مي‌سازد تا با تمركز بر مسائل هستي‌شناسانه رشد و تعالي را در لابه‌لاي واقعيت‌هاي زندگي بجويد. رابرت ايمونز2 (1958) استاد روانشناسي دانشگاه كاليفرنيا كه پيوند مؤلفه‌هاي اين هوش با مسائل ديني و اخلاقي در انديشه‌اش بارز است، از انديشمندان اين نظريه جديد است. از آن‌جا كه اشعار فاروق شويخ (1976) شاعر معاصر لبناني سراسرْ عرفان و بازتابي از حقايق اسلامي و انساني است، كاركردها و اهداف به كارگيري مؤلفه‌هاي اين هوش در اشعار اين شاعر در چارچوب انديشه‌هاي ايمونز موضوع اين پژوهش قرار گرفت. از دستاوردهاي اين پژوهش كه بر روش توصيفي تحليلي استوار است، مي‌توان به اين موارد اشاره كرد كه گرچه شويخ از هوش معنوي در اشعارش نامي نبرده اما از آن جهت كه اشعارش از لحاظ بُعد عقيدتي و شناختي، بُعد عاطفي و احساسي و بُعد ارادي بسيار منعطف است؛ لذا اين فرضيه را كه شويخ ناخودآگاه در اشعارش از جلوه‌هاي اين هوش بهره برده قوت مي‌بخشد. با واكاوي اشعار شاعر كه منطبق با آموزه‌هاي اسلام و قرآن بوده و نگاهي جستجوگر به منظور حل مسائل انسان‌شناسانه دارد، مي‌توان چنين استنباط كرد كه شويخ ناخودآگاه از سازوكارهاي هوش معنوي در اشعارش به جهت تعالي خويش و حل مسائل هستي‌شناسانه و كيفيت ارتباط با خدا و انسان بهره برده ‌است.