تحليل معناي تأمل و نقش آن در مراحل سه‌گانۀ فلسفۀ هوسرل

آنچه امروز به نام پديدارشناسي هوسرل مي‌شناسيم، حاصل تلاش روشمند وي براي فهم ساختار آگاهي و دادگي اشياء در اين ساختار است. يكي از مهم‌ترين اركان اين روش، آن چيزي است كه هوسرل از آن با نام «تأمل پديدارشناختي» ياد كرده و آن را در مقابل تأمل طبيعيروان‌شناختي قرار مي‌دهد. از نظر هوسرل، تأمل يكي از بنيادي‌ترين افعال آگاهي است كه آنچه را از پيش به‌صورت تلويحي و ضمني داده شده، به‌نحوي صريح و مضمون‌ساز فراچنگ مي‌آورد؛ لذا در هر تأملي نوعي گذار از آگاهي پيشاتأملي به آگاهي تأملي ديده مي‌شود. در فلسفۀ هوسرل متناسب با مراحل سه‌گانۀ تحول فكري وي، با سه گونه تأمل مواجه‌ايم كه عبارت‌اند از: «تأمل طبيعيروان‌شناختي»، «تأمل پديدارشناختي» و در نهايت، آنچه ما آن را در اين مقاله، «تأمل مطلق» يا «تأمل ناتمام» مي‌ناميم. از نظر هوسرل هر تأمل، واجد دو جنبۀ متضايف است: الف) متعلق تأمل؛ ب) عامل (سوبژۀ تأمل)؛ لذا هر تأملي همراه با نوعي خودآگاهي يا به تعبير هوسرل، «خودروشن‌سازي» است؛ بنابراين، متناظر با انواع سه‌گانۀ تأمل در فلسفۀ وي، ما با سه معنا از «خود» يا «اگو» مواجه مي‌شويم.در مقاله حاضر ضمن تبيين معناي تأمل در مراحل سه‌گانه فلسفه هوسرل، نقش بنيادين آن در هريك از مراحل سه‌گانه تفكر وي بررسي شده و نشان داده شده است كه چگونه تغيير در ابژه تأمل در هريك از اين مراحل به درك عميق تر و بنيادي تري از سوبژه منجر شده است.