نقش نبوغ در عينيت يافتن امر مطلق در فلسفۀ هنر شلينگ

هنر با متجسم‌ساختن صورت‌هاي ذهني، تفكرِ آگاهانۀ ما را با طبيعتِ ناآگاه هماهنگ مي‌كند. شلينگ شهود هنري را شهود عقلي عينيت‌يافته مي‌داند، آنچه فلسفه تنها مي‌تواند در قالب امر مثالي شهود كند، هنر به‌صورت امر واقع خلق مي‌كند، لذا هنر ارغنون سرمدي فلسفه است. آفرينش هنري كه با فعاليت آگاهانه و آزادانه آغاز مي‌شود، به‌واسطۀ نبوغ، آزادي و طبيعت را اين‌هماني مي‌بخشد و در نهايت به يك امر ناآگاهِ عيني يعني اثر هنري مي‌انجامد. آنچه در آفريدۀ هنري ميان امر آگاهِ آزاد و امر ناآگاهِ عيني هماهنگي ايجاد مي‌كند، همان امر مطلق است كه فلسفه با آن آغاز مي‌شود. فلسفۀ هنر شلينگ را بايد همچون وارونه‌سازي تأكيد فيشته بر عقل عملي خواند، برخلاف فيشته كه نظام خود را بر بنيان فعاليت آزادانۀ «من» بنا مي‌كند، شلينگ تحقق راستين فعاليت انسان را در اثر هنري مي‌داند كه به‌نحو عيني آفريده مي‌شود. اين مقاله با تبيين رابطۀ امر آگاه و امر ناآگاه و اثبات اين‌هماني آنها در آفريده‌اي كه بالاترين بيان طبيعت خوانده مي‌شود، به بررسي جايگاه نبوغ در آفريدۀ هنري مي‌پردازد. لذا هدف اين است كه در راستاي اثبات تنزل جايگاه فلسفۀ عملي نشان داده شود چگونه امر مطلق در اثر هنري عينيت مي‌يابد.