كرونا و زايش تراژدي؛ بايسته هايي براي سياست ورزي ايراني به منظور برون شد از بحران كرونا

پيدايي بيماري فاجعه بار كرونا ضمن به هم ريختن سبك زندگي و مدل حكومت مداري، جان انسان هاي بي شماري را گرفته است. اين ويروس نامرئي با ايجاد اختلال در سبك زندگي و به حاشيه راندن شادي، نشاط و سرزندگي ناشي از سبك زندگي مدرن بار ديگر واقعيت عريان و غمبار زندگي يعني مساله مرگ را بيشتر از گذشته فرا روي انسان ها نهاده و به زايش تراژدي نيز ياري رسانده است. اكنون انسان دوره پساكرونا با بحران معنا مواجه شده و به عبارتي از اميد، نشاط و سرزندگي دوران پيشاكرونا به طرز محسوسي فاصله گرفته است و به اين مي انديشد كه آيا اراده انساني، خود باعث زايش چنين تراژدي دردناكي شده است يا اين كه نيرويي مافوق طبيعي در رقم زدن چنين مصيبتي موثر بوده است. نوشتار پيش رو  به شيوه توصيفي و تحليلي و با هدف نمايش جلوه هاي مخرب كرونا ويروس در بافتار سياسي، اقتصادي اجتماعي و فرهنگي مذهبي جامعه ايراني با محوريت عملكرد دوسويه كارگزاران سياسي و شهروندان، برآن است تا با تاكيد بر عشق در وجوه مادي و معنوي اش و ترويج آن به عنوان مبناي نظام سياستگذاري ايران به عنوان راهكار اساسي در برون شد از بحران كرونا، مي توان از اثرات دردناك و فاجعه بار اين ويروس مخرب به نحو چشمگيري كاست و حس اميد به زندگي را در قالب آفرينش گري هنري، جهت تزكين روان رنج كشيده جامعه بيدار ساخت.