رويكرد دولت موقت به مسئله كردستان؛ عوامل تشديد و تداوم بحران

در دوران گذار از رژيم پهلوي و تثبيت نظام اسلامي، احزاب و گروه‌هاي سياسي كرد با توجه به فضاي ناشي از خلاء قدرت حكومت مركزي و زمينه‌هاي موجود(عقب‌ماندگي منطقه)، شرايط را براي كسب خودمختاري مناسب ديدند و موجب بحران و به چالش كشيدن دولت موقت شدند. در برخورد با اين وضعيت، ميان مسئولان در مركز دو گرايش وجود داشت.گرايشي كه جهت حل مسئله كردستان از دريچه سياسي مي‌انديشيد و گرايش ديگر، خواهان برخورد تند و راديكال با بحران بود. در اين پژوهش ابتدا به زمينه‌ها و علل شكل‌گيري خيزش كردي، سپس چگونگي روند تحولات و مذاكرات و درنهايت به عوامل بن‌بست و عدم نتيجه مذاكرات، مي‌پردازيم. پژوهش حاضر با روش تحليل تاريخي و با تكيه‌بر اسناد و منابع مختلف در چهارچوب نظريه بسيج سياسي قوميت‌ها در پي پاسخ به اين پرسش اصلي است، كه علل بحران كردستان و دلايل تداوم اين مسئله پس از پيروزي انقلاب چه بود؟ دولت موقت در اين راستا چه اقداماتي انجام داد؟نتايج تحقيق نشان مي‌دهد، دولت موقت براي حل مسئله، سه هيئت براي مذاكره به كردستان فرستاد، اما به دليل اختلاف رويكرد در مركز و اولويت گزينه شدت عمل از سوي برخي نيروهاي انقلابي و اتخاذ رويكرد مسلحانه از سوي احزاب كرد، تلاش‌هاي دولت موقت ناكام ماند و درنهايت با روش نظامي با مسئله كردستان برخورد شد.