چرا دانشگاه‌هاي ايران در تحقق نظام‌هاي يادگيري الكترونيكي موفق نبوده‌اند؟ (تحليلي تطبيقي از وضعيت دانشگاه‌هاي ايران و تركيه در مواجهه با پاندمي كرونا)

در دهۀ اخير فنّاوري اطلاعات به عنوان عامل كليدي توسعۀ همه‌جانبۀ كشورهاي جهان و از جمله كشورهاي منطقۀ چشم‌انداز 1404 معرفي شده و به ويژه در بازساختاردهي و بازطراحي نظام آموزش عالي اين‌كشورها به‌كارگرفته شده است. با توجه به ضرورت پياده‌سازي دوره‌هاي آموزش الكترونيكي در مواجهه با پاندمي كرونا، اين مقاله درصدد پاسخ‌گويي به اين پرسش است كه چرا دانشگاه‌هاي ايران در عرصۀ آموزش‌هاي الكترونيكي (به عنوان مهم‌ترين نمود آموزش غيرحضوري در عصر اطلاعات) ناموفق بوده‌اند؟ بدين منظور با تبيين مدلي براي ارزيابي توانايي دانشگاه‌ها براي بهره‌مندي از يادگيري الكترونيكي، تلاش مي‌شود در مطالعه‌اي تطبيقي چهار دانشگاه مهم ايران با چهار دانشگاه مهم تركيه در مواجهه با پاندمي كرونا مورد مطالعه قرارگيرد. بدين منظور با اعزام گروهي متخصص به دانشگاه‌هاي مذكور وگردآوري داده‌هاي واقعي و ميداني، ميزان توانمندي آنها براي ايجاد محيط يادگيري الكترونيكي مورد بررسي قرارگرفته است. نتايج اين پيمايش نشان مي‌دهد ميزان توانمندي دانشگاه‌هاي منتخب تركيه در سطح «متوسط و بالاتر از متوسط» قرار دارد اما توانمندي دانشگاه‌هاي منتخب ايران در سطح «نسبتاً ضعيف» برآورد مي‌شود. در پايان بر اساس تحليل دلايل عدم موفقيت دانشگاه‌هاي منتخب كشور در تحقق يادگيري الكترونيكي، به ويژه در مقايسه با دانشگاه‌هاي هم‌تراز كشور رقيب، رهنمودهايي براي برنامه‌ريزي و سياستگذاري منسجم‌تر ارائه شد.