نقش مديريتي عمراني در بهسازي و نوسازي بافت هاي فرسوده شهري با تأكيد بر ارتقاء كيفيت زندگي

امروزه كيفيت زندگي شهري به عنوان كليدي ترين مفهوم در برنامه ريزي شهري است. بر اين اساس در بسياري از كشورهاي توسعه يافته برنامه ريزان در تلاش براي نمايش سطوح كيفيت زندگي در سطوح مختلف جغرافيايي هستند تا از اين طريق بتوانند راهكارهاي بهينه اي را براي بهبود كيفيت زندگي نواحي عقب مانده از نظر شاخص هاي مورد بررسي بيابند. مفهوم كيفيت زندگي ارتباط آن با نيازهاي بشر است. بر همين اساس هدف اصلي پژوهش حاضر نقش مديريتي عمراني در بهسازي و نوسازي بافت هاي فرسوده شهري با تأكيد بر ارتقاء كيفيت زندگي مي باشد. روش تحقيق در اين پژوهش، «توصيفيتحليلي» و شيوة گردآوري، پيمايشي بوده براي جمع آوري اطلاعات و داده ها مورد نياز، از بررسي هاي اسنادي و مطالعات ميداني از قبيل مصاحبه، مشاهده، استفاده شده است. نتيجه پژوهش نشان مي دهد تغيير در سطح درآمد مردم، شرايط زندگي، وضع سلامت، محيط، فشار روحي رواني، فراغت، شادماني خانوادگي، روابط اجتماعي و چندين متغير ديگر نظير آن به شكل مركب كيفيت زندگي و تغييرات آن را تعيين مي كند. مي توان گفت بافت قديمي منطقه18 تهران به دليل شهرنشيني سريع و كمبود زير ساختها و امكانات، كيفيت زندگي را به شدت تحت تاثير قرار داده كه اين خود ناشي از عدم برنامه ريزي دقيق و پيش بيني شده در كنترل مهاجرت و رشد جمعيت است.