بررسي تأثير قصص قرآني انبياي اولوالعزم بر نخستين آثار فارسي عرفاني- تعليمي

در بخش قابل توجهي از تأليفات عرفاني كه به منظور تعليم مباني عرفان نوشته شده، نويسندگان، براي تبيين ديدگاه‎هاي خود از قصص قرآني استفاده كرده‏اند. اين پژوهش با نظر به اين مهم، به روش كتابخانه اي به بررسي كاركرد داستان هاي قرآني پيامبران اولوالعزم، در پنج اثر مهم عرفاني فارسي پرداخته و نشان مي دهد كه داستان ميقات حضرت موسي(ع) بالاترين بسامد را در شرح ديدگاه ها و اصطلاحات عرفاني دارد و در اكثر موارد نيز در تقابل با معراج حضرت محمد(ص) مطرح شده است. اين قصه به سبب تبيين اهميت پير و اطاعت بي‏چون و چرا از وي كاربرد فراوان داشته است. پس از آن، داستان حضرت ابراهيم به منظور تشريح اصطلاحات تسليم، جمع، مشاهده، طلب، شوق و... در هر پنج اثر نمود يافته. داستان معراج حضرت محمد(ص) در دو كتاب «رساله قشيريه» و «عبهر العاشقين» مورد توجه قرار گرفته و داستان حضرت عيسي تنها در «عبهر العاشقين» به منظور تبيين مسأله لقاء الله مطرح شده كه مقاله حاضر به تفصيل به هر يك از آن‌ها مي‌پردازد.