كاركرد مفاخره‌سرايانۀ شخصيّت‌هاي شعر عربي در مديحه‌هاي منوچهري

مقالۀ حاضر، سبك شخصي منوچهري دامغاني (398 432ق) در مديحه و مفاخره سرايي را بررسي مي كند. منوچهري با هنر شاعري و تسلّط بر زبان و ادبيّات عربي، مديحه ها و مفاخره هاي متفاوتي سروده و بر همين اساس، قصايد وي به‌طور خاصّي در بين هم عصران او متمايز شده است. نگارندگان با روش كيفي و شيوۀ توصيفي تحليلي مبتني بر اشعار منوچهري با پاسخ به اين پرسش ها كه بين مديحه سرايي و فخريّه سرايي در شعر منوچهري چه ارتباطي وجود دارد؟ منوچهري در مديحه ها و مفاخر ه هاي خود چه شگردهاي نويني را به كار بسته و از اين نظر با معاصران خود چه تفاوت هايي دارد؟ و چه عواملّي موجب به كارگيري اين طرز نو در اين گونه هاي شعري وي شده است؟ مي‌كوشند پس از تبيين مؤلّفه هاي سبك شخصي منوچهري در مديحه سرايي و مفاخره سرايي، استدلال كنند شگردهاي نوين وي در مدح و فخر از يك سو، تحت تأثير دانش او در ادبيّات عربي و از سوي ديگر، نمونۀ برترانگاري زبان و شعر عربي و شخصيّت هاي شهرۀ آن است. همچنين نويسندگان استنتاج مي كنند كه منوچهري افزون بر اينكه عربي داني خود را ابزاري براي اظهار فضل و راهكاري براي رقيب ستيزي قرار داده، با به كارگيري شخصيّت‌هاي معروف ادبيّات عربي، تضمين اشعار و به كارگيري مضامين و تصاوير شعري ايشان، ضمن ستايش ممدوح، آگاهانه و در عين حال با ظرافت خاصّ، مديحه هاي خود را با مفاخره درآميخته و خودستايي نيز كرده است و بدين ترتيب، طرزي نو در مديحه و مفاخره سرايي پديد آورده كه مي توان اين طرز نو را سبك شخصي وي شمرد.