اثربخشي طرحوارۀ‌ درماني بر تنظيم شناختي هيجان و خودكارآمدي اجتماعي نوجوانان مبتلا به صرع

مقدمه: بيماران مبتلا به صرع با تنش‌‌هاي متعدد جسمي و رواني مواجه هستند كه منجر به كاهش كيفيت زندگي آنان مي‌شود. با توجه به ارتباط تنظيم شناختي هيجان و خودكارآمدي اجتماعي با بيماري‌هاي سيستم اعصاب مركزي، يكي از روش‌هايي كه مي‌تواند به توانبخشي بيماران مبتلا به صرع كمك نمايد، طرحوارۀ ‌درماني است. هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسي اثربخشي طرحوارۀ‌ درماني بر تنظيم شناختي هيجان و خودكارآمدي اجتماعي نوجوانان مبتلا به صرع بود. مواد و روش‌ها: اين پژوهش يك مطالعه نيمه‌آزمايشي با پيش‌آزمون پس‌آزمون و گروه گواه بود. نمونه پژوهش 30 نوجوان مبتلا به صرع در شهر رشت، ايران در سال 1400-1399 بودند كه به‌طور در دسترس انتخاب و به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش و گواه (هر گروه 15 نفر) جايدهي شدند. براي جمع‌آوري داده‌ها از پرسشنامه تنظيم شناختي هيجان (گارنفسكي و همكاران، 2001) و مقياس خودكارآمدي اجتماعي (اسميت و بتز، 2000) در مراحل قبل و بعد از درمان استفاده شد. طرحوارۀ درماني به صورت گروهي در 10 جلسه براي گروه آزمايش ارائه شد ولي گروه گواه هيچ‌گونه درماني دريافت نكرد. يافته‌ها: نتايج تحليل كوواريانس نشان داد كه اثربخشي طرحوارۀ ‌درماني بر بهبود تنظيم شناختي هيجان و خودكارآمدي اجتماعي نوجوانان مبتلا به صرع به‌طور معني‌داري تأثير دارد. نتيجه‌گيري: طرحوارۀ ‌درماني مي‌تواند يك روش درماني مناسب براي بهبود تنظيم هيجان و مهارت‌هاي اجتماعي در نوجوانان مبتلا به صرع بوده و مي‌تواند در افزايش رضايت از زندگي اين بيماران مفيد باشد.