رنج تعالي‌بخش يا رشد پس از آسيب: مطالعه تطبيقي امكان رشد پس از طلاق در اسلام و روان‌شناسي مثبت‌گرا

در جهان‌بيني ديني، به طور عام و در دين اسلام به طور خاص، اين مفهوم وجود دارد كه  درد و رنجي كه فرد در زندگي متحمل مي‌شود بيهوده و عبث نيست بلكه مي تواند زمينه‌اي براي رشد و تعالي انسان باشد؛ مفهومي كه در روان‌شناسي مثبت‌گرا به آن رشد پس از آسيب گفته مي‌شود. با بررسي آيات و احاديث درمي‌يابيم به رغم اينكه طلاق در اسلام امري مذموم و ناپسند است، اما در شرايطي كه هدف اصلي ازدواج، كه تامين آرامش زوجين است، محقق نشود جواز طلاق مي‌تواند صادر شود. يافته‌هاي روان‌شناسي نيز همسو با آموزه‌هاي اسلامي، نشان مي‌دهند در شرايطي كه كيفيت ازدواج بسيار پايين باشد، طلاق سبب افزايش بهزيستي رواني و به صلاح افراد است. پافشاري بر ادامۀ زندگي مشترك زوج‌هاي ناهمخوان عواقب زيادي دارد، از جمله طلاق‌هاي پنهان، خيانت، خودكشي، همسركشي و مشكلات تربيتي براي فرزندان. اينجاست كه ضرورت طلاق رخ مي‌نمايد. اما طلاق، به رغم پيامدهاي منفي‌اش مي‌تواند منجر به تغييراتي مثبت در افراد شود، از جمله شناخت عميق‌تر زندگي، گسترش روابط معنادار باخانواده و دوستان، دستيابي به احساس قدرت دروني، تغيير در اولويت‌هاي زندگي و درك عميق‌تر موضوعات معنوي و وجودي. با توجه به اجتناب‌ناپذير بودن طلاق، لازم است با مطالعه دقيق و موشكافانه همه ابعاد طلاق از جمله پيامدهاي مثبت آن، زمينه‌هاي شكل‌گيري رشد پس از طلاق فراهم گردد.