ميزان حضور فرهنگ غربي در زبان و بيان برخي از داستان‌نويسان امروز ايران (مطالعه موردي: شش رمان دهه 80)

مقاله حاضر به بررسي منتخب داستان‌هاي دهه هشتاد از منظر كاربرد واژگان، عبارات و جملات آن‌ها مي‌پردازد تا ميزان حضور فرهنگ غرب و جايگاه فرهنگ خودي را در متون داستاني تبيين كند. درواقع، كمرنگ‌شدن حضور فرهنگ «خود» ي و بالارفتن ميزان حضور فرهنگ «ديگري» در ميان جامعه‌اي رخ مي‌دهد كه افراد آن در فضاي فرهنگي و كاركردهاي ارزشي خود چنان بي‌هويت مي‌شوند كه به‌راحتي از بنيان‌هاي اعتقادي خود جدا و پذيراي جريان‌هاي فرهنگي ديگري مي‌شوند. بسامد بالاي استفاده از واژه‌ها و اصطلاحات غربي در روايت‌هاي اين دهه نشانگر كم‌توجهي به زبان فارسي؛ نيز فرهنگ و هويت ايراني نزد شخصيت‌هاي داستاني اين متون است. نشانه‌شناسي شش داستان برجسته و پرفروش اين دهه نشان داد كه فرهنگ غربي و كاربرد واژه‌ها و اصطلاحات آن در ادبيات داستاني معاصر نوعي ارزش به شمار مي‌آيد و شخصيت‌هاي اين داستان‌ها بر اين باورند كه با همسوشدن با فرهنگ غربي مي‌توانند براي خود جايگاه اجتماعي برتري فراهم كنند. اين رفتار به‌مرورزمان موجب كنار رفتن فرهنگ خودي و تهي‌شدن هويتي افراد يك جامعه مي‌شود. اين پژوهش از منظر مطالعه فرهنگي بر روي متن صورت گرفته و هدف آن ضروري نشان دادن مسئله حفظ زبان فارسي و اصالت هويت ايراني است.