تاثير هشت هفته تمرين هوازي بر سطوح پلاسمايي كالپروتكتين و مقاومت به انسولين در زنان يائسه و غيريائسه داراي اضافه وزن

زمينه و هدف: عوامل التهابي و اختلالات وابسته به آن (از جمله مقاومت به انسولين)، با شروع دوره يائسگي در زنان داراي اضافه وزن افزايش مي‌‌يابد؛ بنابراين هدف از پژوهش حاضر بررسي تأثير هشت هفته تمرين هوازي بر سطوح كالپروتكتين پلاسمايي و مقاومت به انسولين در زنان يائسه و غيريائسه داراي اضافه وزن بود. روش تحقيق: تعداد 27 زن داراي اضافه وزن (با نمايه توده بدني بيشتر از 25 كيلوگرم/متر‌‌مربع) به دو گروه شامل 13 نفر زن يائسه (با ميانگين سن 76/5 ± 53/46 سال) و 14 زن غيريائسه (با ميانگين سني 7/85±32/50 سال) تقسيم شدند. برنامه تمرين شامل هشت هفته تمرين هوازي با تكرار سه جلسه در هر هفته با شدت 40 تا 80 درصد حداكثر ضربان قلب ذخيره بود كه به مدت 25 دقيقه در هفته اول اجرا شد و در هفته هشتم به 45 دقيقه رسيد. سطوح پلاسمايي كالپروتكتين، انسولين، گلوكز، و شاخص مقاومت به انسولين (HOMAIR) قبل و 48 ساعت پس از پايان تمرين اندازه‌گيري شد. از آزمون  t همبسته جهت بررسي تغييرات درون گروهي و از آزمون تحليل كوواريانس براي بررسي تغييرات بين گروهي در سطح معني داري 05/0 p استفاده شد. يافته‌‌ها: بر اساس نتايج حاصل از آزمون t  همبسته، ميزان پلاسمايي كالپروتكتين پس از تمرين در هر دو گروه زنان يائسه (0/01=p) و غيريائسه (0/04=p) به طور معني داري افزايش يافت؛ اما آزمون تحليل كوواريانس، عدم اختلاف معني‌‌دار (0/80= p) بين مقادير كالپروتكتين دو گروه را تاييد كرد. غلظت پلاسمايي انسولين (0/009=p) و مقاومت به انسولين (0/03=p) در زنان يائسه به‌‌طور معني داري كاهش يافت؛ در حالي كه در زنان غير يائسه با افزايش معني‌‌دار مقاومت انسوليني (0/01=p) همراه بود. نتيجه‌گيري: تمرين ورزشي هوازي موجب افزايش سطوح كالپروتكتين در زنان يائسه و غيريائسه داراي اضافه وزن مي‌‌شود؛ تغييري كه مستقل از تغييرات انسولين و شاخص مقاومت انسوليني در زنان رخ مي دهد.