بررسي وضعيت آمادگي جسماني و تدوين نورم استاندارد زنان و مردان سنين 18 تا 60 سال شهر بيرجند

زمينه و هدف: نورم هاي استاندارد و به روز، براي بررسي مداوم وضعيت آمادگي جسماني اقشار مختلف مردم و پايش وضعيت سلامتي آنان ضرروي هستند. هدف تحقيق حاضر بررسي وضعيت آمادگي جسماني و تدوين نورم استاندارد  زنان و مردان 60-18 سال شهر بيرجند بود. روش تحقيق: در اين مطالعه توصيفي، جامعه آماري را افراد 18 تا 60 سال ساكن شهر بيرجند تشكيل دادند. از معادله كوكران براي تعيين حجم نمونه استفاده شد و نمونه‌گيري  طي چند مرحله  به صورت خوشه اي صورت گرفت. تعداد 400 نفر مرد و زن  (از هر جنس 200 نفر)  در  گروه هاي سني 29-18، 39-30، 49-40 و 60-50 سال به‌عنوان نمونه آماري شركت كردند. از آزمون هاي شنا سوئدي، نشستن و رساندن، دراز و نشست، دويدن يك مايل راكپورت، و قدرت پنجه دست استفاده گرديد. درصد چربي بدن با معادله جكسون و پولاك بدست آمد. به منظور تهيه نورم از روش نمرات استاندارد و براي  مقايسه متغيرها بين زنان و مردان و گروه هاي سني، از آزمون هاي t مستقل و يومن ويتني در سطح معني داري 0.05 p بهره برداري گرديد. يافته ها: ضمن تدوين نورم آمادگي جسماني، مشخص گرديد كه در تمام گروه هاي سني، مردان داراي قد بلندتر، دور كمر بزرگتر و درصد چربي كمتري نسبت به زنان همسن خود هستند و  روند تغييرات دور كمر و درصد چربي در طول عمر افزايشي بود. زنان داراي VO2max كمتري نسبت به مردان همسن خود در همه گروه ها، بجز گروه سني 60-50 سال بودند. در تمام گروه ها، مردان داراي ميانگين قدرت دست و استقامت عضلاني شكم و شانه بهتري نسبت به زنان همسن خود بودند. شاخص هاي آمادگي جسماني تحت بررسي، روند كاهشي را در طول عمر نشان دادند؛ اما شيوع چاقي در شهر بيرجند با بالارفتن سن، روند افزايشي داشت و بيشترين مقدار آن در زنان و مردان 60-50 سال بدست آمد. نتيجه گيري: وضعيت آمادگي جسماني در مردان بهتر از زنان بود و با افزايش دامنه سني، غالبا افت محسوسي در آمادگي جسماني هر دو جنس مشاهده شد. در مقايسه با ساير نقاط، در اغلب موارد مردمان استان خراسان جنوبي وضعيت آمادگي جسماني ضعيف تري داشتند و رفع اين كمبودها به برنامه ريزي حركتي مطلوب نياز دارد.