نوآوري‌هاي دستوري طنزآميز در مطبوعات معاصر از ديدگاه دستور كاربردبنياد

اين مقاله در چارچوب دستور كاربردبنياد به دگرگوني زبان به بررسي نوآوري هاي دستوري طنزآميزِ سال هاي اخير در مطبوعات طنز مي‌پردازد. هدف پژوهش اين است كه با جمع آوري داده‌ها از مطبوعات طنز دريابد اين نوآوري‌هاي براساس چه سازوكارهايي شكل گرفته، در چه ساخت هايي به‎كار رفته است و از ميان آنها مواردي كه در زبان بسامد بالايي دارند چه ويژگي هايي دارند. اين نوآوري ها در سه بخش طبقه بندي و تجزيه و تحليل شده اند: ساخت هاي اشتقاقي، ساخت فعل جعلي و ساخت هاي «ال»دار. با بررسي مشخص شد كه بيشتر اين نوآوري هاي براساس فرايندهاي قياسي در زبان شكل گرفته‌است كه حاصل كاربرد زبان است. علاوه‌بر اين، به نظر مي رسد بيشتر نوآوري هاي دستوري طنزآميز را مي توان نشانۀ نياز زبان فارسي به ساخت‌هاي جديد دانست، ساخت‌هايي كه در زبان معيار قابل قبول نيستند اما در فضاي طنز و شوخ‌طبعي مي‌توان آنها را به‎كار برد