نگاهي معرفت‌شناختي به غذاي نور و نورخواري در آثار منظوم مولانا

در اين مقاله با روش توصيفي-تحليلي به بررسي ماهيت غذاي نور و نورخواري در آثار منظوم مولانا و اهميت آن در درك ماهيت معرفت صوفيانه پرداخته ايم. مسئلۀ تحقيق ماهيت غذاي نور و نور خوردن از ديدگاه پديدارشناسي و هستي شناسي عرفاني، جايگاه آن در نظام خاص معرفتي مولانا و اهميت آن در توصيف و تبيين ماهيت معرفت صوفيانه است. يافته هاي تحقيق نشان مي دهد كه هرچند چشيدن و نوشيدن نور تجلي الله، در آثار صوفيان قبل از مولانا، با اصطلاحاتي مانند «ذوق»، «شُرب» و «رَيّ» بيان شده است، غذاي نور و نور خوردن تجربۀ خاص صوفيانۀ مولوي هستند كه نبايد به آن ها با نگاه ادبي زيبايي شناختي مبتني بر تخيل خلاق نگريست، بلكه بايد به آن ها، به عنوان حقايق و پديده هاي خاص روحاني و معنوي نگريست كه در بستر و زمينۀ خاص صوفيانه شان قابل بررسي و تحليل و از منظر توصيف معرفت صوفيانه مهم هستند.