بررسي رابطۀ ميان تأثيرپذيري از تبليغات لوازم آرايشي و خودشيءانگاري در زنان

خودشيءانگاري از جمله مسائل حوزۀ زنان است كه در سال‌هاي اخير، توجه بسياري را به خود جلب كرده است. در پژوهش حاضر، با استفاده از نظريۀ مك كينلي و هايد (1996) و روش كمّي از نوع پيمايشي رابطۀ ميان اثرپذيري از تبليغات لوازم آرايشي و خودشيءانگاري در زنان 18 تا 35 سال شهر تهران مورد بررسي قرار گرفته است. به منظور جمع‌آوري داده‌ها، پرسش‌نامه‌اي متشكل از  پرسش‌نامۀ كوان، احمد و احمد (2019) براي سنجش تأثيرپذيري از تبليغات لوازم آرايشي و پرسش‌نامه مك كينلي و هايد (1996) براي سنجش خودشيءانگاري استفاده شده است. به وسيله نرم‌افزار «سمپل پاور» به شيوۀ نمونه‌گيري در دسترس  270 نفر به عنوان نمونۀ آماري انتخاب شدند. براي تحليل داده‌ها از آزمون‌هاي تي تك نمونه، ضريب رگرسون ساده و همچنين از مدل رگرسيوني هايس (براي سنجش اثر متغيرهاي تعديل‌گر) استفاده شده است. نتايج تحليل داده‌ها نشان مي‌دهد كه متغير اثرپذيري از تبليغات لوازم آرايشي به عنوان يك متغير پيش‌بين در سطح متوسط براي متغير خودشيءانگاري و دو مؤلفۀ نظارت بدني و شرم بدني به حساب مي آيد. ضرايب تبيين به ترتيب  0.50، 0.546 و 0.48 به دست آمد. اين ضريب براي مؤلفه باور به كنترل بدن 0.18 از نوع منفي و معنادار است. متغيرهاي تحصيلات مادر و پايگاه اقتصادي – اجتماعي به طور محدود در رابطه ميان دو متغير اصلي پژوهش نقش تعديل‌گر را دارد.