مولفه‌هاي موثر بر تمايل به فرزندآوري زنان شاغل شهر تهران: همبسته‌ها و الزامات سياستي

همزمان با مدرنيزاسيون و تغيير در ساختار خانواده، افزايش سطح تحصيلات، شهرنشيني، مشاركت زنان در بازاركار، فرزندآوري در سالهاي اخير در بين زنان به تدريج كاهش يافته ‌است و مي‌‌‌‌‌توان انطباق فرايند انتقال جمعيت دوم در ايران خصوصاً كلان شهري مانند شهر تهران را، با تغيير در بسياري از ارزشها، نگرشها وگرايشها به فرزندآوري به وضوح مشاهده‌ كرد. پژوهش حاضر به شيوه پيمايشي و با هدف شناسايي مولفه‌هاي تاثيرگذار بر فرزندآوري زنان شاغل شهر تهران انجام گرديده است. داده‌‌‌‌‌ها با استفاده از ابزار پرسشنامه محقق ساخته و 1065 نمونه به روش نمونه‌گيري اتفاقي مورد تحليل قرار گرفته است. نتايج حاصل از تحليل رگرسيون نشان مي‌دهد، حدود 30 درصد از تغييرات متغير تمايل به فرزندآوري توسط متغيرهايي چون تحصيلات، سن، تعداد فرزندان، تعداد فرزندان ايده‌‌‌‌‌ال، مولفه سازماني و اجتماعي تبيين شده است. تحصيلات و تعداد فرزند رابطه معكوسي باتمايل به فرزندآوري دارند و همچنين به لحاظ سازماني هرچه حمايت سازماني بيشتر باشد، تمايل به فرزندآوري زنان شاغل افزايش خواهد داشت. بنابراين پيشنهاد مي‌شود كه سياست‌‌‌‌‌هاي جمعيتي از برنامه‌‌‌‌‌هاي طولاني مدت پيروي ‌كند و اجراي آن توسط مسوولان و مديران سازمان با تمركز ويژه به ارزش‌گذاري فرزندآوري و حمايت سازماني از سازگاري نقش مادري و كارمندي زنان شاغل تضمين شود.