تبيين زيست پذيري سكونتگاه‌هاي روستايي پيرامون كلانشهر رشت

زيست پذيري به معناي توان و قابليت يك مكان براي تامين نيازهاي زيستي ساكنان اعم از مادي و غير مادي در جهت ارتقاء كيفيت زندگي و ايجاد بستري مناسب براي شكوفايي توانمندي‌هاي ساكنين است كه در احساس رضايت افراد از محيط زندگي شان پنهان شده و مقدمه‌اي براي رسيدن به پايداري و ارتقاء كيفيت زندگي است و امروزه ارزيابي و سنجش آن در حوزه برنامه‌ريزي و سياست گذاري سكونتگاه‌هاي روستايي بسيار مورد توجه قرار گرفته است. هدف از پژوهش حاضر سطح بندي سكونتگاه‌هاي روستايي براساس شاخص‌هاي زيست‌پذيري در روستاهاي پيرامون كلانشهر رشت مي‌باشد. سطوح زيست پذيري براساس شاخص‌هاي مربوطه مشخص مي‌شود. نوع تحقيق كاربردي و روش مورد استفاده توصيفي-تحليلي است و براي تجزيه و تحليل داده‌ها و اطلاعات از تكنيك كوپراس استفاده شده است. يافته‌ها نشان مي‌دهد شاخص پيوستگي و تعلق مكان بيشترين و شاخص گردشگري كمترين تاثير را بر زيست پذيري روستاهاي مورد مطالعه داشته است. نتايج تكنيك كوپراس نشان مي‌دهد روستاهاي آلمان و پيركلاچاه به ترتيب داراي بهترين وضعيت زيست‌پذيري و روستاهاي ورازگاه و كلش طالشان در بدترين وضعيت زيست‌پذيري قرار گرفته‌اند و بر اساس درصد اهميت روستاهاي مورد مطالعه در پنج سطح زيست پذيري خيلي مطلوب، زيست پذيري مطلوب، زيست پذيري متوسط، زيست پذيري نامطلوب و زيست پذيري خيلي نامطلوب قرار دارند. نتايج بدست آمده در پژوهش مي‌تواند راهگشاي برنامه‌ريزي‌هاي آتي بوده و با علم به اولويت روستاها، برنامه‌هاي پيشنهادي كاربردي تر و در راستاي افزايش رفاه ساكنان باشد.