شناسايي و اولويت‌بندي معيارهاي تعيين‌كننده كيفيت محيطي در فضاهاي گمشده پيراشهري مورد: محله بيسيم زنجان

امروزه، يكي از معضلاتي كه شهرهاي معاصر با آن مواجه‌اند، وجود فضاهاي گمشده و رها مانده در مناطق شهري است كه اغلب موجب ناپايداري در ابعاد مختلف شده و محلات شهري را با چالش‌هاي جدي مواجه ساخته است. با عنايت به‌ضرورت احياي اين نوع فضاها و تبديل آن‌ها به فضايي متناسب با نيازهاي امروز جامعه، تحقيق حاضر باهدف ارتقاي كيفيت محيطي در محلات، در پي يافتن معيارهاي كيفي مؤثر در احياي فضاهاي گمشده است. روش تحقيق توصيفي-تحليلي بوده و جامعه آماري آن را ساكنين بالاي 20 سال محله «بيسيم» زنجان تشكيل مي‌دهد. در ابتداي تحقيق ضمن شناسايي عوامل مؤثر در كيفيت محيطي محله، پنج عامل «كالبدي»، «اجتماعي»، «عملكردي»، «ادراكي» و «مديريتي» به‌عنوان عوامل اصلي تحقيق انتخاب و پس از ارزيابي وضعيت اين عوامل در محله بيسيم و سنجش ميزان رضايت ساكنين از كيفيت محيطي محله، درنهايت مؤلفه‌هاي تأثيرگذار در ارتقاي كيفي فضاهاي گمشده از ديد ساكنين اولويت‌بندي شده است. استخراج عوامل اصلي اين تحقيق با استفاده از آزمون تحليل عاملي و رگرسيون خطي و ارزيابي‌هاي عوامل از طريق آزمون‌ T تك نمونه‌اي انجام پذيرفته است. يافته‌ها نشان مي‌دهد با عنايت به نارضايتي ساكنين از كيفيت محله و تعدد فضاهاي گمشده در اين محله مؤلفه‌هاي «سازمان فضايي و نفوذپذيري» و «كنترل و نظارت»، «مديريت و نگهداري» و همچنين «تأمين آسايش بصري و محيطي» ازجمله مؤلفه‌هايي است كه در رده‌هاي نخست ترجيحات ساكنين به‌منظور ارتقاي كيفيت محله بيسيم قرار دارد. در ميان عوامل اجتماعي و عملكردي نيز به ترتيب مؤلفه‌هاي «تعاملات اجتماعي»، «سازگاري و تجانس» و «قابليت دسترسي» نسبت به ساير مؤلفه‌ها در اولويت قرارگرفته‌است.